ANNEMİZİ, BABAMIZI, KARDEŞİMİZİ, ÇİÇEKLERİ SEVELİM. YOLUN ORTASINDAKİ TAŞI, AĞAÇLARI SEVELİM. DAHA DA ÖNEMLİSİ BİRBİRİMİZİ VE İNSANLARI SEVELİM. HAYAT SEVGİYLE DAHA GÜZEL DEĞİL Mİ ? NE DERSİNİZ.

Türkçe SENI SEVIYORUM
İngilizce I love you
Almanca ich liebe dich
Fransızca Je t`aime
ispanyolca Te quiero
italyanca Ti amo
Arapça 'uhibbuki (bayana); 'uhibbuka (erkege)
Bengali aami tomake bhalobhashii
Bosna Volim te
Cantonese Ngo oi ney
Chickasaw Indian Chiholloli
Hirvatça Ja Tebe Volime
Danimarka dili Jeg elsker dig
Felemenk-Hollanda Ik hou van jou (Hollanda);
Ik zie u graag (Belçika);
Ik zeen a toch zu geire 
Eskimo Akoolook
Estonya Ma armasten sind
Fince Mina Rakastan Sinua
Fransizca Je t'aime; Je t'adore
Irlanda Ta gra agam ort
Iskoçya Tha gradh agam ort
Almanca Ich liebe dich
Yunanca s'agapo'
Hebrew Ani ohevet otcha (Erkege)
Ani ohev otach (Bayana)
Hindistan tumse meine pyar kiya
Macaristan Szeretlek
Endonezya saya sayang kamu
Japonca Kimi o ai shiteru; Aishiteru; Chuu shiteyo;
Ora omee no koto ga suki da; 
Watashi Wa Anata Wo Aishithe Imasu
Kore Sa rang hae yo
Latince Te amo
Malaya dili Saya cintakan mu; Saya sayangkan mu
Kuzey Çin Wuo Ay Ni
Norveç jeg elsker deg
Polonya Ja cie kocham
Romence Te iubesc
Rusça Ya tebya lubliu
Ispanyol Te adoro
Isveç Jag älskar dig
Arnavutça Te Dua
Vietnam Anh yeu em (Bayana)
Em yeu anh (Erkege)
Farsça Tora dust darem

 

 

Başarı ve başarısızlık herkese sihirli ve korkutucu kelimeler gibi geliyor. Son yıllarda ülkemizde de bu konuları işleyen bir çok kişisel gelişim, eğitim ve psikoloji kitapları yayınlandı. Bu kitaplarda okuyucunun en çok dikkatini çeken ve sıkılmadan okuduğu kısımlar hiç kuşkusuz hikayeler, sözler ve slogan kelimeler olmuştur.

Bu derlemede bu tür kitapları okudukça planladığım bir düşüncedir.

Bu tür kitaplarda bizlere sürekli “slogan bulun”, size başarıyı çağrıştıracak kelimeler bulun”, “okuduğunuz hikayelerde gerçeği yakalayın”, “çocuğu böyle eğitin”, “mutluluk budur” deniyordu. Ama hiçbir kitap önümüze slogan kelimeler, bizi harekete geçirecek sözler ve üzerinde düşünmemizi sağlayacak hikayeler sunmuyordu. Kitapların içerisinde küçük pasajlar olarak sadece yer bulabiliyordu kendine. Bu derleme sizlere bir çok alternatif sunacak, sunulanlardan seçmeniz istenecek. Derlemeyi okurken okuyucu pasif değil aktif hale gelecek. Çünkü okuduğu hikayenin, yazıların, sözlerin yorumlarını kendisi yapacak. Bu kişinin içinde bulunduğu duruma göre ona yollar gösterecektir.

Bir gün öğrencilere bir söz okudum. “insan bir nehirde iki defa yıkanmaz” diye. Onlardan yorumlarını, kendilerine bu sözün ne anlattığını sordum. Kimisi ÖSS sınavı insanın karşısına bir defa çıkar dedi, kimi ırmak pis olduğu için yıkanmaz dedi, kimi zaman sürekli akıyor bunu kullanalım dedi, kimi de evdeki sorunlarının zamanla aşılacağını anladığını söyledi. Herkes kendisine göre bir sözden sonuçlar çıkardı.

Elinizdeki bu eser ortalama bir çanta dolusu hikaye, yazı, espri ve sözlerden küçük bir kısmı olarak derlenmiştir. Bu derleme temel olarak dört bölümden oluşmakta;

hikayelerin insan üzerinde oldukça önemli i bir yeri vardır. İnsana hayatı direk anlatmakta, o hayatın içine çekmekte. Osmanlıda, İslam tarihinde ve bir çok yabancı klasiklerde ortak bir nokta vardı. Olay hikaye olarak anlatılıyordu. Karşıdaki de hikayeden sonuç çıkarmaya çalışıyordu. Bundan dolayı derlemedeki hikayelere son veya hikayenin ne demek istediğini koymamaya özen gösterdim. Okuyucunun sonucu kendisinin çıkarmasını sağlamayı amaçladım. Bu derlemedeki hikayeler genelde başarı, eğitim, aşk, mutluluk, üzüntü gibi konulardan oluşmakta. Ancak hikayeleri bu şekilde bölümlemekten uzak durmaya çalıştım. Sizlere hayatı anlatması için. Hayatta kimi zaman mutlu oluyoruz, kimi zaman üzülüyoruz. Kimi zaman önümüze çıkan fırsatlarla karşılaşıyoruz. Kimi zamda aşık oluyoruz, kimi zaman çocuğumuzla problemimiz oluyor. bu derlemede de hikayeleri konu başlıklarına göre sıralamaktan daha ziyade insanın hayatı gibi inişli, çıkışlı, virajlı, düz yapmaya çalıştım.

yazılar vardır insanın hayatına yön veren, yazılar vardır düşünce akışımızı değiştiren, yazılar vardır sayfalar dolusu değil ama en az o kadar bilgi içeren. Bu bölümde bu tür yazıları bulacaksınız kısa ama çok şey anlatan. Kimileri size slogan olacak evinizin en güzel yerine asacaksınız. Kimisini öğrencilerinize sunacaksınız.

derlemeyi okurken birazda gülümsemeniz, gülerken düşünmeniz için, gülerken bazı gerçeklerin farkına varmanızı sağlamak için bu bölüm kondu.

sözler vardır sayfalar dolusu bilgi içeriri sözler vardır herkesi harekete geçiren. Bu bölümde de yine size slogan olabilecek, karşılaştığınız durumlarla baş etmenizi sağlayabilecek. Her güne bir söz sloganıyla 365 güne 365 söz konmuştur. Sözleri mümkün olduğunca çağına imza atmış, kitleleri etkileyebilmiş kişilerden seçmeye özen gösterdim.

Bu derlemeyle önemli bir boşluğu doldurmanın, internet de, kitaplarda, duvarlarda, ağızlarda olan sözleri yazıya dökmenin ve derlemenin mutluluğunu ve gönül rahatlığını hissediyorum. Zevkle okuyacağınıza inanıyor, eleştiri ve önerilerinizi ayildizpdr@hotmail.com ve ayildizpdr@mynet.com e-posta adresine bekliyorum.

 

BU KİTABI ARKADAŞLARINIZA ÖNERİRSENİZ ONLARDA BİZZAT SİTEDEN (www.kisiselbasari.com) sitesinden bunu indirirseler, Mailleri bizde olacağı için yeni çıkacak e-kitaplardan anında haberleri olacaktır. Siteye veya yahoo grubumuza üye olmayanlar yeni e-kitaplardan üzgünüz ama haberdar olamayacaklar.

KİTAPLA İLGİLİ ELEŞTİRİLERİNİZİ www.kisiselbasari.com FORUM BÖLÜMÜNDE BİZİMLA PAYLAŞABİLİRSİNİZ.

 

1.      MADDE BAĞIMLILIĞI (HERŞEYİN BİR ÇIKIŞ YOLU VARDIR)

2.      OKUL PSİKOLOJİK DANIŞMA VE REHBERLİK BİLGİLERİ

3.      DEĞİŞTİREN MAKALELER

4.      EN GÜZEL MAKALELER

DEVAMI İÇİN BİZİ MUTLAKA TAKİP EDİN.

 

HEP BERABAR TÜRKİYENİN EN ÇOK OKUNAN KİTABINI “EFSANEVİ YAZILAR” YAPALIM

 

EFSANEVİ HİKAYELER

 

 

 

 

 

Bir zamanlar Afrika'daki bir ülkede hüküm süren bir kral vardı. Kral, daha çocukluğundan itibaren arkadaş olduğu, birlikte büyüdüğü bir dostunu hiç yanından ayırmazdı. Nereye gitse onu da beraberinde götürürdü. Kralın bu arkadaşının ise değişik bir huyu vardı. İster kendi başına gelsin ister başkasının, ister iyi olsun ister kötü, her olay karşısında hep aynı şeyi söylerdi:

- Bunda da bir hayır var!

Bir gün kralla arkadaşı birlikte ava çıktılar. Kralın arkadaşı tüfekleri dolduruyor, krala veriyor, kral da ateş ediyordu. Arkadaşı muhtemelen tüfeklerden birini doldururken bir yanlışlık yaptı ve kral ateş ederken tüfeği geriye doğru patladı ve kralın baş parmağı koptu. Durumu gören arkadaşı her zamanki her zamanki sözünü söyledi:

- Bunda da bir hayır var!

Kral acı ve öfkeyle bağırdı:

Bunda hayır filan yok! Görmüyor musun, parmağım koptu?

Ve sonra da kızgınlığı geçmediği için arkadaşını zindana attırdı.
Bir yıl kadar sonra, kral insan yiyen kabilelerin yaşadığı ve aslında uzak durması gereken bir bölgede birkaç adamıyla birlikte avlanıyordu. Yamyamlar onları ele geçirdiler ve köylerine götürdüler. Ellerini, ayaklarını bağladılar ve köyün meydanına odun yığdılar. Sonra da odunların ortasına diktikleri direklere bağladılar. Tam odunları tutuşturmaya geliyorlardı ki, kralın başparmağının olmadığını fark ettiler. Bu kabile, batıl inançları nedeniyle uzuvlarından biri eksik olan insanları yemiyordu. Böyle bir insanı yedikleri takdirde başlarına kötü olaylar geleceğine inanıyorlardı. Bu korkuyla, kralı çözdüler ve salıverdiler. Diğer adamları ise pişirip yediler. Sarayına döndüğünde, kurtuluşunun kopuk parmağı sayesinde gerçekleştiğini anlayan kral, onca yıllık arkadaşına reva gördüğü muameleden dolayı pişman oldu. Hemen zindana koştu ve zindandan çıkardığı arkadaşına başından geçenleri bir bir anlattı.
Kral arkadaşına;
- Haklıymışsın! Parmağımın kopmasında gerçekten de bir hayır varmış. İşte bu yüzden, seni bu kadar uzun süre zindanda tuttuğum için özür diliyorum. Yaptığım çok haksız ve kötü bir şeydi.

Kralın arkadaşı ise;

-          Hayır! Bunda da bir hayır var.

Kral arkadaşına dönerek;

- Ne diyorsun Allah aşkına?

Diye hayretle bağırdı kral ;

- Bir arkadaşımı bir yıl boyunca zindanda tutmanın neresinde hayır olabilir.

Kralına arkadaşı ise kendinden emin bir şekilde;

- Düşünsene, ben zindanda olmasaydım, seninle birlikte avda olurdum, değil mi? Ve sonrasını düşünsene?'

İkinci Dünya Savaşı'nın hemen öncesinde Almanya'da bir kasaba Herzogenerauch'ta iki kardeş ayakkabı yapıp satmak üzere bir atölye açarlar; Adolph ve Rudolph Dassler. Savaş sonrası Adolph, Rudolph'a artık birlikte çalışmak istemediğini, kendine ayrı imâlâthane açacağını söyler.
Rudolph şaşkındır. Ufacık kasabada iki kardeş ayrı imalathanelerde rekabet edeceklerdir. Kardeşine bunun mantıklı olmayacağını, bu ufak kasabada zaten insanların sayılı ayakkabı satın aldıklarını, ikisinin birden iflas edeceğini söylese de Adolph bu uyarıyı dikkate almaz ve kendine yeni bir ayakkabı imalathanesi açar. Gerçekten de aralarında kıyasıya bir rekabet başlar. Rekabetleri doğdukları kasaba sınırlarını dahi aşar. İki kardeş ayrıldıktan sonra birbirlerine küsmüşlerdir ve Adolph 1978 yılında öldüğünde tam 29 yıl dargınlardır.
Bugün iki firmanın genel merkezi de bu ufak kasaba Herzogenerauch'tadır. Adolph Dassler'in ayakkabı şirketinin adı ADIDAS, Rudolph'un ki ise PUMA'dır.

Köyün birinde yaşlı bir adam varmış. Çok fakir... Ama kral bile onu kıskanırmış. Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki... Kral at için ihtiyara neredeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış...

- “Bu at, bir at değil benim için. Bir dost. İnsan dostunu satar mı?” dermiş hep...
Bir sabah kalkmışlar ki, at yok... Köylü ihtiyarın başına toplanmış;

- “Seni ihtiyar bunak! Bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi. Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın. Şimdi ne paran var, ne de atın” demişler.

İhtiyar;

- “Karar vermek için acele etmeyin. Sadece At kayıp deyin. Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir şans mı, bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir başlangıç. Arkasının nasıl geleceğini kimse bilemez.”

Köylüler ihtiyara kahkahalarla gülmüşler.
Aradan 15 gün geçmeden, at bir gece ansızın dönmüş... Meğer çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine. Dönerken de, vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş. Bunu gören köylüler toplanıp ihtiyardan özür dilemişler.

- “Babalık, Sen haklı çıktın. Atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için. Şimdi bir at sürün var.”

İhtiyar;

- “Karar vermek için gene acele ediyorsunuz. Sadece atın geri döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz. Bu daha başlangıç...

Köylüler bu defa açıktan ihtiyarla dalga geçmemişler ama, içlerinden;

- “Bu herif sahiden gerzek” diye geçirmişler.
Bir hafta geçmeden, vahşi atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Evin geçimini temin eden oğul şimdi uzun zaman yatakta kalacakmış. Köylüler gene gelmişler ihtiyara;

- Bir kez daha haklı çıktın, Bu atlar yüzünden tek oğlun bacağını uzun süre kullanamayacak. Oysa sana bakacak başkası da yok. Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın” demişler.

İhtiyar;

- “Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz,O kadar acele etmeyin. Oğlum bacağını kırdı. Gerçek bu. tesi sizin verdiğiniz karar... Ama acaba ne kadar doğru? Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağı size asla bildirilmez.”
Birkaç hafta sonra, düşmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış. Köye gelen görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar. Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın kazanılmasına imkan yokmuş, giden gençlerin ya öleceğini ya esir düşüp köle diye satılacağını herkes biliyormuş. Köylüler, gene ihtiyara gelmişler;

- Gene haklı olduğun kanıtlandı. Oğlunun bacağı kırık, ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler belki asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması, talihsizlik değil, şansmış meğer.”

İhtiyar;

-          Siz erken karar vermeye devam edin. Oysa ne olacağını kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde... Ama bunların hangisinin talih, hangisinin şanssızlık olduğunu sadece Allah biliyor.”

Bir Japon ile bir Amerikalı Afrika'da safariye katılır. Bir süre sonra kaybolurlar ve birlikte yürümeye başlarlar. O sırada bir haftadır aç sefil dolaşan bir aslan da onları keşfeder. Kükrer ve iki kafadara doğru koşmaya başlar. Japon, aslanı görünce çantasından spor ayakkabılarını çıkarıp giymeye koyulur. Amerikalı gülerek sorar;

- “Bu ayakkabıları giyince aslandan daha hızlı koşabileceğini mi sanıyorsun.” Japon'un cevabı çok ilginçtir:

- “Aslandan hızlı koşamam ama en azından senden daha hızlı koşarım...”

Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur:

- “Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?”

Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler.

Öğretmen;

 - “O zaman, Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin”

Öğrenciler bunu da yaparlar.

Öğretmen öğrencilere dönerek;

- “Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!”

Öğrenciler, bu işten pek bir şey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:

- “Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun.”

Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine “Peki şimdi ne olacak?” der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:

- “Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar.”
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:

- “Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.”

- “Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık. Hem sıkıldık, hem de yorulduk?”
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:

- “Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.”

Uzun yıllar önce Çin'de, Li-Li adlı bir kız evlenir ve kaynanası ile birlikte yaşamaya başlar. Kısa bir süre sonra kayınvalidesi ile geçinmenin çok zor olduğunu anlar. İkisinin de kişiliği tamamen farklıdır. Sık sık kavga edip tartışırlar. Bu durum Çin geleneklerine göre, hoş bir davranış değildir. Çevrenin oldukça tepkisini alır.
Evde huzur kalmamış, bitmez tükenmez gelin kaynana kavgalarından, annesi ile karısı arasında kalan koca içinde, ev cehennem haline gelmiştir.
Artık bir şeyler yapmak gerektiğine inanan Li-Li, doğru babasının eski bir arkadaşı olan baharatçıya koşar ve derdini anlatır. Yaşlı adam ona bitkilerden yaptığı bir ilaç hazırlar ve üç ay boyunca her gün azar azar kaynanası için yaptığı yemeklerin içine koymasını söyler. Zehir az az verilecek, böylece kaynanayı gelininin öldürdüğü belli olmayacaktır. Yaşlı adam gelin hanıma, kimsenin ve eşinin şüphelenmemesi için kaynanasına çok iyi davranmasını, ona en güzel yemekleri yapmasını söyler.
Sevinç içinde eve dönen Li-Li yaşlı adamın dediklerini aynen uygular. Her gün en güzel yemekleri yapıyor. Kaynanasının tabağına azar azar zehiri damlatıyordu. Kimseler şüphelenmesin diye de ona çok iyi davranıyordu. Bir süre sonra kayınvalidesi de çok değişmişti ve ona kendi kızı gibi davranıyordu. Evde artık barış rüzgarları esiyordu. Bir süre sonra, gelin hanım kendisini ağır bir yük altında hissetti. Yaptıklarından pişman bir vaziyette baharatçı dükkanının yolunu tuttu ve yaşlı adama şu ana kadar kaynanasına verdiği zehirleri onun kanından temizleyecek bir iksir için yalvardı. Yaşlı kadının ölmesini artık istemiyordu. Yaşlı adam, yaşlı gözlerle karşısında konuşup duran Li-Li ye baktı ve kahkahalarla gülmeye başladı.
- “Sevgili Li-Li, sana verdiklerim sadece vitaminlerdi. Olsa olsa kayınvalideni sadece daha da güçlendirdin, hepsi bundan ibaret. Gerçek zehir ise senin beyninde olandı. Sen ona iyi davrandıkça, nefret dağıldı ve yerini sevgiye bıraktı, böylece siz gerçek bir ana kız oldunuz”, dedi.

Genç kadın, bebeğin güzelliği karşısında büyülenmiş gibiydi. Kıvırcık sarı saçları, iri mavi gözleri, kalkık bir burun ve küçük kırmızı dudaklarıyla bir kartpostalı andıran bebek, kadının şimdiye kadar gördüğü en cana yakın kız çocuğuydu. Onun ipek yanaklarını daya doya öpmek ve Cennet kokusunu içine çekmek için eğildiğinde:
- “Dokunma bana...Beni okşamaya hakkın yok senin.”
Kadın korkuyla irkilip etrafına bakındı. Bebekle kendisinden başka içerde kimse yoktu. Aynı sesi tekrar duyduğunda bebeğe döndü;

- “Aman Allahım!.. Yeni doğmuş gibi görünmesine rağmen konuşan oydu.”
Bebek;
- “Bana yaklaşmanı istemiyorum. Hemen uzaklaş benden.” Kadın, biraz olsun kendini toplayarak:
- “Çocuklarımız hep erkek oluyor. Onlar da güzel ama kız çocukları başka. Bu yüzden seni öpmek istedim.”
- “Beni öpemezsin” diye ağlamaya başladı bebek. “Benim de seni öpemeyeceğim gibi.”

Kadın;
- “Neden?” diye sordu kadın. Bebek, hıçkırıklara boğulurken:
- “Bunun sebebini bilmen gerekir. Düşünürsen mutlaka bulacaksın.”
Kadın, neler olup bittiğini hatırlamak üzereyken kendine geldi. Özel bir hastanenin en lüks odasında yatıyor ve narkozun tesirinden midesi bulanıyordu. Aile dostları olan tanınmış doktor, odayı dolduran çiçeklerden bir tanesini vazodan çıkartıp kadına uzatırken:
- “Geçmiş olsun hanımefendi. Başarılı bir kürtajdı doğrusu. Ha..! Sahî, 'kız'mış aldırdığınız.”

Hintli bir yaşlı usta, çırağının sürekli her şeyden şikayet etmesinden bıkmıştı.
Bir gün çırağını tuz almaya gönderdi. Hayatındaki her şeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona,bir avuç tuzu, bir bardak suya atıp içmesini söyledi.
Çırak, yaşlı adamın söylediğini yaptı ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başladı.

Yaşlı adam;
- “Tadı nasıl?” diye sordu.

Adam Öfkeyle;

- “acı” diye cevap verdi.
Usta kıkırdayarak çırağını kolundan tuttu ve dışarı çıkardı. Sessizce az ilerdeki gölün kıyısına götürdü ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyledi.
Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken ayni soruyu sordu:

- “Tadı nasıl?”

Genç çırak;
- “Ferahlatıcı” diye cevap verdi.

Yaşlı adam;
- “Tuzun tadını aldın mı?” diye sordu,

- “hayır” diye cevapladı çırağı.
Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve şöyle dedi:
- “Yaşamdaki ıstıraplar tuz gibidir, ne azdır, ne de çok. Istırabın miktarı hep aynıdır. Ancak bu ıstırabın acılığı, neyin içine konulduğuna bağlıdır. Istırabın olduğunda yapman gereken tek şey ıstırap veren şeyle ilgili hislerini genişletmektir. Onun için sen de artık bardak olmayı bırak, göl olmaya çalış.”

Kaba saba, soluk, yıpranmış giysiler içindeki yaşlı çift Boston treninden inip utangaç bir tavırla rektörün bürosundan içeri girer girmez, sekreter masasından fırlayarak önlerini kesti.. Öyle ya, bunlar gibi ne idüğü belirsiz taşralıların Harvard gibi bir üniversitede ne işleri olabilirdi?
Adam yavaşça rektörü görmek istediklerini söyledi. İşte bu imkansızdı. Rektörün o gün onlara ayıracak saniyesi yoktu. Yaşlı kadın çekingen bir tavırla;

- “Bekleriz” diye mırıldandı..
Nasıl olsa bir süre sonra sıkılıp gideceklerdi.. Sekreter sesini çıkarmadan masasına döndü. Saatler geçti, yaşlı çift pes etmedi. Sonunda sekreter dayanamayarak yerinden kalktı;

- “Sadece birkaç dakika görüşseniz. Yoksa gidecekleri yok” diyerek rektörü iknaya çalıştı..

Anlaşılan çare yoktu.. Genç rektör isteksiz bir biçimde kapıyı açtı. Sekreterinin anlattığı tablo içini bulandırmıştı. Zaten taşralılardan, kaba saba köylülerden nefret ederdi.. Onun gibi bir adamın ofisine gelmeye cesaret etmek.. Olacak şey miydi bu?
Suratı asılmış sinirleri gerilmişti.
Yaşlı kadın hemen söze başladı. Harvard'da okuyan oğullarını bir yıl önce bir kazada kaybetmişlerdi. Oğulları burada öyle mutlu olmuştu ki, onun anısına okul sınırları içinde bir yere, bir anıt dikmek istiyorlardı..
Rektör, bu dokunaklı öyküden duygulanmak yerine öfkelendi..

- “Madam” dedi, sert bir sesle,

- “Biz Harvard'da okuyan ve sonra ölen herkes için bir anıt dikecek olsak, burası mezarlığa döner..”

Yaşlı kadın;
- “Hayır, hayır” diyerek haykırdı..

- “Anıt değil.. Belki Harvard'a bir bina yaptırabiliriz..”
Rektör, yıpranmış giysilere nefret dolu bir nazar fırlatarak;

- “Bina mı?” diye tekrarladı,

- “Siz bir binanın kaça mal olduğunu biliyor musunuz? Sadece son yaptığımız bölüm yedi buçuk milyon dolardan fazlasına çıktı..”
Tartışmayı noktaladığını düşünüyordu. Artık bu ihtiyar bunaktan kurtulabilirdi.
Yaşlı kadın sessizce kocasına döndü.

- “Üniversite inşaatına başlamak için gereken para bu muymuş? Peki, biz niçin kendi üniversitemizi kurmuyoruz, o halde?”
Rektörün yüzü karmakarışıktı.. Yaşlı adam başıyla onayladı..
Bay ve Bayan Leland Stanford dışarı çıktılar.. Doğu California'ya, Palo Alto'ya geldiler.. Ve Harvard'ın artık umursamadığı oğulları için onun adını ebediyen yaşatacak üniversiteyi kurdular..
Amerika'nın en önemli üniversitelerinden birini. Stanford'u...

Çok telaşlı bir günde, kocamla evin içinde oradan oraya koşuştururken, dört buçuk yaşındaki oğlumuz Justin Carl'ı yaptığı yaramazlıklar nedeniyle sürekli azarlıyorduk. Bir süre sonra, kocam dayanamayıp, Justin'e köşede ayakta durma cezası verdi. Justin cezayı sessizce kabullendi, ama pek mutlu görünmüyordu. Birkaç dakika sonra;

- "Ben evden kaçacağım." Dedi.
Çok şaşırmıştım ve sözlerine çok öfkelenmiştim.

- "Öyle mi?" diye bağırdım.

Ama arkamı dönüp bakınca, bana melek gibi göründü, o kadar küçük, masum ve mutsuzdu ki.
Yüreğim sızladı ve çocukken aynı şeyleri söylediğimi, kendimi çok yalnız hissettiğimi ve kimsenin beni sevmediğini düşündüğümü anımsadım. Aslında bu sözlerle çok daha fazla şey söylüyordu. İçinden ağlıyordu, "Beni görmezden gelmeyin, lütfen fark edin beni! Ben de önemliyim. Lütfen beni istediğinizi, bana gereksinim duyduğunuzu ve beni koşulsuz sevdiğinizi hissettirin bana."

Ona dönerek;
"Tamam Jussie, evden kaçabilirsin." Diye fısıldadım, bir yandan giysilerini toplarken. - - "Evet, pijamaların gerekecek, palton ..."
- "Anneciğim," dedi, "ne yapıyorsun?"
- "Ayrıca benim paltomu ve geceliğimi de almalıyız." Bütün bu giysileri bir çantaya yerleştirdim ve çantayı sokak kapısının önüne koydum. "Tamam Jussie, evden kaçmak isteğinden emin misin?"
- "Evet, ama sen nereye gidiyorsun?"
- "Eğer sen evden kaçıyorsan, annen de seninle geliyor, çünkü senin yalnız kalmanı istemem. Seni çok seviyorum, Justin Carl."
Konuşurken birbirimize sarılmıştık.

- "Neden benimle gelmek istiyorsun?"
Gözlerinin içine baktım.;

- "Çünkü seni seviyorum, Justin.. Sen gidince benim tüm yaşamım değişir. Bu yüzden eğer sen gidersen, ben de seninle gelirim."
"Babam da gelir mi?"
- "Hayır, babanın kardeşlerin Erickson ve Trevor ile kalması gerek. Biz burada yokken çalışmak ve onlara bakmak zorunda."
- "Fereddi (hamster) de bizimle gelebilir mi?"
- "Hayır, Freddi'nin de burada kalması gerek.
Bir süre düşündükten sonra,

- "Anneciğim, biz de burada kalabilir miyiz?" dedi.
"Evet, Justin, kalabiliriz."
"Anneciğim,"
"Evet, Justin?"
"Seni seviyorum."
"Ben de seni seviyorum, tatlım. Hadi gel, mısır patlatalım. Bana yardım eder misin?"
"Ederim."
O anda anneliğin en güzel yanlarından birinin, çocuğunun güven duygusunu ve benlik saygısını kazanmasına yardımcı olmak olduğunu anladım.
Kollarımda tuttuğum değerli varlığın, kendisine sarılmamı istediğini, aynı kilden bir çamur parçası gibi, kendisine şekil verip, bir yetişkine çevirmemi beklediğini biliyordum. Anne olarak, çocuklarıma onları istediğimi, sevdiğimi ve onların benim için çok önemli Tanrı'nın birer armağanı olduklarını gösterme fırsatını kaçırmamam gerektiğini öğrendim.

Bir gün bilim adamlarının kafalarına esmiş, çok enteresan bir deney yapmışlar...
Önce bir kafesin tavanına bir hevenk muz asmışlar. Sonra bu kafese hiçbir şeyden habersiz beş zavallı maymuncuğu doldurmuşlar. Muzu gören maymunların gözleri parlamış tabii. Hemen birisi atılmış, kafesin tellerine tırmanarak muza doğru seğirtiyormuş ki... dışarıdan tazyikli su tutarak maymunu aşağı indirmişler. Gariban, başına ne geldiğini pek anlamamakla beraber paldır küldür yere inmiş. Derken öbürü atılmış muza, tabii onu da ıslatmışlar hemen. Öbürü, öbürü ve hepsi aynı şekilde ıslatılmışlar böylece. Ve sonuçta, tavanda sallanan enfes muzlar ve onları almaya cesâret edemeden altında bekleyen beş ıslak maymundan müteşekkil bir manzara çıkmış meydana.
Ardından ıslak maymunlardan biri kafesten çıkartılıp, yerine bir kuru maymun koyulmuş. Yeni gelen, tavanda sallanan güzelim muzları görür görmez atılmış hâliyle. Öbürküler tecrübeliler tabii. Hemen yakalayıp alaşağı etmişler kuru maymunu. Sonra da belki dersini almamıştır diye bir güzel de dövmüşler. Böylece, dördü ıslak biri kuru ama hiç biri de muzları almaya yanaşamayan maymunlar elde edilmiş.
Bir sonraki aşamada bir ıslak maymunla hiçbir şeyden habersiz bir kuru maymun daha değiştirmişler. Aynı şeye teşebbüs edince, üç ıslak bir kuru maymundan ve bilhassa da kuru olanından esaslı bir sopa da o yemiş.
Bu işlemi tekrar etmişler. Sırayla önce iki kuru iki ıslak sonra üç kuru bir ıslak maymun kafese yeni giren kuru maymunu ilk teşebbüsünde hemen cezâlandırmışlar.
Nihâyet son denemede, kafesteki son ıslak maymunu da çıkartarak yerine bir kuru maymun koymuşlar. Netice ibretlik olmuş. Niçin olduğunu bilmedikleri halde dört kuru maymun niye olduğunu anlayamayan bir kuru maymunu muzu alma teşebbüsüyle hemen yakalayıp bir güzel pataklamışlar.

Amerika'nın 5. Başkanı Abraham Lincoln, düşmanlarına çok yumuşak bir dil kullanırdı.
Bazıları bunu hoş görmeyerek sordular:
- “Düşmanlarını yok etmek varken, onları okşamanızı anlamıyoruz.”
Lincoln, onlara şu cevabı verdi:
- “Düşmanları kendimize dost etmekle, onları zaten yok etmiş olmuyor muyuz?”

İyi niyetli ve yardımsever bir adam bir gün doğada gezinirken, kozasından çıkmaya çabalayan bir kelebek gördük. Kelebek kozanın lifleri arasından sıyrılmaya çalışmaktaydı. Yardımsever adam hemen kelebeğin imdadına koştu. Dikkatlice kozanın liflerini sıyırdı, kozayı araladı ve kelebeğin fazla çabalamadan kozadan çıkmasını sağladı. Ancak kelebek kozadan kolaylıkla çıktıysa da, biraz çırpındı ve uçamadı. Yardımsever adamın göz ardı ettiği gerçek şuydu: Kanatlar ancak kozadan çıkma çabalarıyla güçlenir ve uçuşa hazırlanır. Kelebek kendini kurtarma çabalarıyla aslında kaslarını geliştirmekte, kendini ayakta tutacak, güçlü kılacak, uçmaya hazırlayacak hareketleri çabalarıyla öğrenmekteydi. Yardımsever arkadaşım işini kolaylaştırarak kelebeğin güçlenmesine engel olmuştu. Kelebek hiçbir zaman özgürlüğü tanımadı, hiçbir zaman gerçekten yaşayamadı.

Arap hükümdarlarından birine Leylâ ile Mecnûn'un hikâyesini anlattılar. 'Bunca fazîletine, belâgatine rağmen çöllere dalmış, irâdesinin dizginini elinden kaptırmış!..' diye Mecnûn'un perişanlığını sayıp döktüler. Hükümdar, Mecnûn'u huzûruna getirtip dedi ki:
- “İnsanlık şerefinde ne kusûr gördün de hayvan tabiatına girip insanca yaşamayı terk ettin?”
Mecnûn inleyerek cevap verdi:
- “Nice gerçek dostlarım, Leylâ'yı sevdim diye beni kınadılar. Ama onu bir gün görmüş olsalar, bana hak verirlerdi.”
Hükümdarın gönlüne Leylâ'yı görme arzûsu geldi. Bunca fitneye sebep olan güzelliği bilmek istiyordu. Kızı bulmalarını emretti.
Adamları, Arap kabîlelerini dolaştılar. Leylâ'yı getirip hükümdarın karşısında durdurdular.
Pâdişah onun şekline baktı. Kara yağız, zayıf endamlı bir kızdı. Leylâ, gözüne hakîr göründü. Kayda değer bir güzelliği yoktu. Mecnûn, hükümdarın gönlünden geçenleri anladı. Dedi ki:
- “Pâdişahım, Leylâ'ya Mecnûn'un gözü ile bakmalısın ki, ancak o zaman eşsiz güzelliğini fark edersin.”

 

 

Genc Kenny gördüğü yaşlı ama sevimli eşeği köy yerinde sahibinden 100 dolara satın almak istedi. Köylü amca eşeği sattı ve 100 doları alırken;

- "Yarın eşeği kasabaya getirip sana teslim ederim" dedi.

Ertesi gün Kenny, amcayı kasaba meydanında buldu ve eşeği sordu.

Amca:
- "Çok üzgünüm ama eşek sizlere ömür" dedi.
Kenny de:

- "Peki, o zaman paramı iade edin" dedi.
Ama, parayı alır almaz harcadığını ve iade edemeyeceğini söyledi.

Caresiz Kenny de:
- "Eşeğin ölüsünü istiyorum" dedi.

Amca ne yapacagını sorunca da;

- "Piyangoda ödül olarak kullanacağım" dedi ve eşeğin ölüsünü teslim alıp ayrıldı.
Bizim amca Kenny'i bir ay sonra şehirde gördü ;

- "Nasıl eşeğin ölüsü işine yaradı mı bari?" diye sordu...
Kenny büyük bir gülümseme ile:
- "Evet, büyük ödülün eşek olduğu piyangoda biletleri ikişer dolardan sattım ve 500 biletten toplam 898 dolar kar ettim."
Amca:
- "Peki ölü eşeğe kimse itiraz etmedi mi?" diye sorunca Keny'nin cevabı şu oldu:
- "Evet, bir tek piyangoyu kazanan itiraz etti; ona da iki dolarını iade ettim."
Genc Kenny büyüdü ve Enron şirketinin genel müdürü oldu...

Kongre üyeleri bir gün ülkenin ıssız bir bölgesinde, kocaman ve terk edilmiş bir hurda yığını deposu keşfetmişlerdi. Üyelerden birisi;

- "Bir bekçi kiralayalım buraya sahip çıksın" diye öneride bulundu.
Böylece bir adamı "Bekçi" olarak işe aldılar.
Ertesi gün bir diğer kongre üyesi;

- "İyi yaptık da... Bir eksik var" dedi.
- "Biz bu adama bir iş tanımı vermedik, ayrıca adamı eğitmemiz de gerekli."
Diğerleri onu haklı bulmuşlardı.
Böylece bekçinin iş tanımını belirleyecek bir "Planma Bölümü" kurdular, oraya da bu tanımları rapor edecek bir "Belgeleme Uzmanı" ile bekçiyi eğitmek için "Eğitmen" aldılar.
Birkaç gün sonra diğer kongre üyesi sordu bu kez:
- "Peki ama bu bekçi ve iş tanımını yapanlar iyi çalışıyorlar mı, onları denetlemek için de birisi gerekli değil mi?"
Böylece bekçi ve eğitmenlerini denetleyecek bir "Kalite Denetim Bölümü" kurdular ve oraya da bir "Kalite Denetim Sorumlusu" ile bu adamların ne yaptığını rapor etmesi için "2 Müfettiş" aldılar.
Ertesi gün bir diğer kongre üyesi dedi ki:
- "Peki ama bir bekçi ve ardından birçok denetleyici işe aldık, bunlara nasıl maaş vereceğimizi düzenleyen bir sistem olmalı."
Böylece bir "Muhasebe Bölümü" kurdular ve bir "Muhasebeci", bir "Bordro Memuru" ve tüm bu insanların ne kadar çalıştığını, işe geliş gidiş saatlerini izlemesi için bir ------ "Denetleme Uzmanı"nı işe aldılar.
Ertesi gün bir diğer kongre üyesi yeni bir öneride bulundu:
- "Evet, bir bekçimiz var, bağlı olduğu departmanları da kurduk, iyi güzel de bunlara ne yapmaları gerektiğini bildirmek için bir de müdür gerekli değil mi?"
Müdür, müdür yardımcısı ve bir de sekreter aldılar.
Ve birkaç gün sonra kongre toplantısında tartışma çıktı. Bütçenin 22.000 dolar üzerine çıktıklarının ayırdına varmışlardı.
Toplantı sonunda acilen aldıkları kararı uyguladılar:
- "Tüm gereksiz giderleri belirleyerek kesmeliyiz" dediler.
Ve bekçiyi kovdular.

Dünyanın en ünlü kalp doktoru De Bakey'ın arabası bozulmuş, arabasını tamire götürmüş. Tamirci arabasının kaputunu açmış ve De Bakey'e dönerek:

- “Size birşey soracağım neredeyse ben ve siz aynı işleri yapıyoruz. Mesela ben şimdi itina ile kaputu açacağım bir bakışta problemin nerde olduğunu anlayacağım, kapakçıkları temizleyeceğim, gerekirse kabloları, motor yağını değiştireceğim, hatta çok gerekli ise motoru çıkarıp yerine yenisini takacağım... Söylesenize nasıl oluyor da siz milyon dolarlar kazanıyorsunuz ama ben meteliğe kurşun atıyorum?”
Bunun üzerine De Bakey tamircinin kulağına eğilmiş ve şöyle demiş:
- “Bunların hepsini motor çalışıyorken yapmayı denesene!”

Anne rahmine düşen ikiz kardeşler önceleri her şeyden habersizmiş. Haftalar birbirini izledikçe onlar da gelişmişler. Elleri, ayakları, iç organları oluşmaya başlamış. Bu arada, etraflarında olup biteni fark etmeye başlamışlar. Bulundukları rahat, güvenli yeri tanıdıkça mutlulukları artmış. Birbirlerine hep aynı şeyi söylüyorlarmış:
- “Anne rahmine düşmemiz, burada yaşamamız ne harika değil mi? Hayat ne güzel şey be kardeşim!”
Büyüdükçe, içinde yaşadıkları dünyayı keşfe koyulmuşlar. Öyle ya, hayatın kaynağı neymiş? İşte bunu araştırırken, karşılarına anneleriyle onları birbirine bağlayan kordon çıkmış. Bu kordon sayesinde, hiçbir zahmet çekmeden, güven içinde beslenip büyütüldüklerini tespit etmişler.

- “Annemizin şefkati ne kadar büyük! Bize bu kordonla ihtiyacımız olan her şeyi gönderiyor.”
Artık aylar birbiri ardınca geçiyor, ikizler hızla büyüyor, diğer bir deyişle 'yolun sonu'na yaklaşıyorlarmış. Bu değişiklikleri hayretle gözlemlerken, bir gün gelip bu güzelim dünyayı terk edeceklerinin işaretlerini almaya başlamışlar.
Dokuzuncu aya yaklaştıklarında, bu işaretleri daha kuvvetli hissetmeye başlamışlar. Durumdan telaşlanan ikizlerden birisi diğerine sormuş:
- “Neler oluyor? Bütün bunların anlamı nedir ?”
Öteki daha sakin ve aklı başındaymış. Üstelik, bulundukları bu dünya çoğu zaman ona yetmiyor; duyguları daha geniş bir âlemi arzuluyormuş. O cevap vermiş:
- “Bütün bunlar, bu dünyada daha fazla kalamayacağız anlamına geliyor. Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz.”
- “Ama ben gitmek istemiyorum” diye haykırmış kardeşi. “Hep burada kalmak istiyorum.”
- “Elimizden gelen bir şey yok. Hem, belki doğumdan sonra hayat vardır.”
- “Bize hayat sağlayan kordon kesildikten sonra bu nasıl mümkün olabilir ki?” diye cevaplamış öteki.

- “Bize hayat veren kordon kesilirse nasıl hayatta kalabiliriz, söyler misin bana? Hem, bak bizden önce başkaları da buraya gelmiş ve sonra da gitmişler. Hiçbirisi geri gelmemiş ki bize doğumdan sonra hayat olduğunu söylesin. Hayır, bu her şeyin sonu olacak.”
Bütün bunları söyledikten sonra eklemiş:
- “Hem, belki de anne diye bir şey de yok!”
- “Olmak zorunda” diye itiraz etmiş kardeşi.

- “Buraya başka türlü nasıl gelmiş olabiliriz, nasıl hayatta kalabiliriz ki?”
- “Sen hiç anneni gördün mü?” diye üstelemiş öteki.

- “O belki de sadece zihinlerimizde var. Bir annemiz olduğu düşüncesi bizi rahatlattığı için onu belki de biz uydurduk.”
Böylece, anne rahmindeki son günleri derin sorgulamalar ve tartışmalarla geçmiş.
Sonunda doğum anı gelmiş çatmış. İkizler dünyalarını terk ettiklerinde gözlerini başka bir dünyaya açmışlar ve sevinçten ağlamaya başlamışlar.
Çünkü gördükleri manzara hayallerinin bile ötesindeymiş.

Anthony de Mello

Türk ve Japon şirketlerinin takımları arasında bir kano yarışı düzenlenmesine karar verildi. Her iki takım da performanslarının en üst düzeyine varabilmek için uzun ve zorlu bir hazırlık devresinden geçti. Büyük gün geldiğinde, iki taraf da kendini hazır hissediyordu...
Japonlar yarışı bir kilometre farkla kazandılar.
Yarış sonrasında Türk takımı çok sarsılmıştı. Şirket yönetimi, yarışın açık farkla kaybedilmesinin nedeninin bulunmasına karar verdi ve sorunu araştırarak çözüm yollarını önermesi için bir danışmanlık şirketiyle anlaşıldı. Danışmanların bulgusu: Japonların takımında sekiz kişi kürek çekiyor, bir kişi dümencilik yapıyordu. Türk takımında ise bir kişi kürek çekiyor, sekiz kişi dümeni kullanıyordu.
Bir yıl süren çalışmalar ve milyonlarca dolarlık harcamadan sonra, danışmanlık şirketi Türk takımında çok az kişinin kürek çektiğine, buna karşılık çok sayıda kişinin dümeni kullandığını saptadı.
Bir sonraki yarışın yapılacağı gün yaklaşırken, Türk takımın yönetim yapısı baştan aşağıya yeniden örgütlendi. Yeni yapı: Dört dümen müdürü, üç bölgesel dümen müdürü ve kürekleri çekmekle görevli kişiyi çalışmaya teşvik etmek için yeni bir performans gözden geçirme sistemi...
İkinci yarışı Japonlar iki kilometre arayla kazandılar.
Tepesi atan Türk şirketi, kürekçiyi kovdu ve müdürlere problemin çözümüne olan katkılarından dolayı ikramiye verdi.

'Satılık Köpek Yavruları' ilanının hemen altında küçük bir çocuğun başı gözüktü ve çocuk dükkân sahibine sordu:
- “Köpek yavrularını kaça satıyorsunuz?”
Dükkân sahibi:
- “30 dolarla 50 dolar arasında değişiyor fiyatları” dedi.
Çocuk;
- “Benim 2 dolar 37 sentim var bakabilir miyim yavrulara”
Dükkân sahibi gülümsedikten sonra bir ıslık çaldı ve köpek kulübesinden beş tane yumak halinde yavru çıktı.
Yavrulardan biri arkadan geliyordu. Küçük çocuk yürümekte zorluk çeken sakat yavruyu işaret edip sordu:
- “Bunun nesi var?”
Dükkân sahibi onun kalça çıkığı olduğunu ve hep sakat kalacağını açıkladı. Küçük çocuk heyecanlanmıştı:
- “Ben bu yavruyu satın almak istiyorum” dedi.
Dükkân sahibi:
- “Hayır o yavruyu satın alman gerekmiyor. Eğer gerçekten istiyorsan, o yavruyu sana veririm.”
Küçük çocuk, birden sinirlendi. Dükkân sahibinin gözlerinin içine dik dik bakarak:
- “Onu bana vermenizi istemiyorum. O da diğer yavrular kadar değerli ve ben fiyatını tam olarak ödeyeceğim. Aslında şimdi size 2 dolar 37 cent vereceğim ve geri kalanını ayda 50 cent ödeyerek tamamlayacağım.”
Dükkân sahibi çocuğu ikna etmeye çalıştı:
- “Bu köpeği gerçekten satın almak istediğini sanmıyorum. Bu yavru hiçbir zaman diğer yavrular gibi koşup, zıplayamayacak ve seninle oynayamayacak”.
Bunun üzerine küçük çocuk eğildi, pantolonunu sıvadı ve büyük bir metal parçasıyla desteklediği sakat bacağını dükkân sahibine gösterip, tatlı bir sesle:
- “Ben de çok iyi koşamıyorum ve bu yavrunun, kendisini çok iyi anlayacak bir sahibe gereksinimi var” dedi.

Günlerden bir gün çok zengin bir baba ailesi ve oğlunu köye götürmüş. Bu yolculuğun tek amacı vardı, insanların ne kadar fakir olabileceklerini oğluna göstermek. Çok fakir bir ailenin yanında iki gece geçirirler.Yolculuk dönüşü baba oğluna sorar:
- “İnsanların ne kadar fakir bir hayat sürdüklerini gördün mü?”
- “Evet baba”
- “Ne öğrendin peki?”
Oğlu acı bir tebessümle gülümseyerek cevap verir:
- “Şunu gördüm : Bizim evde bir köpeğimiz var , onlarınsa dört tane. Bizim bahçenin ortasına kadar uzanan bir havuzumuz var, onlarınsa sonu olmayan bir dereleri. Bizim bahçemizde ithal lâmbalar var, onlarınsa yıldızları. Bizim görüş alanımız ön avluya kadar, onlarsa bütün ufku görüyorlar.”
Oğlan sözünü bitirdiğinde babası söyleyecek hiç bir şey bulamaz ve oğlan ekler:
- “Teşekkürler baba ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için...”

Einstein bir çok yerde konferanslar vermişti. Bu konferanslara özel şoförün kullandığı bir otoyla gidiyordu. O konferans verirken şoför de dinleyiciler arasında oturarak onu dinlerdi. Bir gün yine bir yere konferansa gidiyorlardı. Bir ara şoför;
- “Dr Einstein,' dedi, sizi o kadar uzun zamandır defalarca dinledim ki artık yapacağınız konuşmayı kelimesi kelimesine biliyorum.” Yaşlı adam pası almıştı.
-“Pekala, şimdi gitmekte olduğumuz yerde beni tanımazlar. Palto ve şapkalarımızı değişelim ve sen konuş.”
Şoför konuştu. Gerçekten de dersini iyi çalışmıştı. Biri çıkıp da daha önceki konferanslarda sorulmamış bir soru soruncaya kadar sorular kısmını bile başarıyla götürüyordu. Yine de bozuntuya vermedi:
- “Böyle basit bir şeyi sormanız gerçekten çok garip şimdi arka sırada oturan şoförümü çağıracağım ve size cevap vermesini söyleyeceğim.”

Coca-Cola ile amansız rekabet halinde olan Pepsi, bir zamanlar bu yarışta acayip kötü bir duruma düşmüş. O dönemin ünlü reklam ve pazarlama dehalarından biri Pepsi'ye iş başvurusunda bulunmuş.

- “Ben bir kampanya yaparım, Coca Cola'yı yaya bırakırız”.

Ama adam deha ya, çok para istiyormuş. Pepsi yönetimi düşünmüş taşınmış başka çıkar yol olmadığı için ünlü pazarlamacıyı işe almış.
Adam ekibiyle bir odaya kapanmış ve bir promosyon kampanyası planlamaya başlamış. Bir süre sonra, 10 kapağa bardak, 20 kapağa çanak gibi bildik bir kampanya ile Pepsi yönetiminin karşısına çıkmış. Başlamış anlatmaya; işte 20 kapağa Pepsi tişörtü, 30 kapağa şapkası, 100 kapağa radyo filan diye anlatmış. Yönetim kurulundakiler hiçbir orijinalitesi olmayan kampanyadan memnun olmamışlar haliyle.
Bizimki; asıl bombasını sona saklıyormuş. Demiş ki:

- “Veeee, 1 milyon kapağa bir uçak vereceğiz”.

Yönetim kurulu dumura uğramış tabii. Çıt çıkmıyormuş. Genel Müdür neden sonra kendine gelmiş;

- “Nasıl yani? Bildiğimiz gerçek bir uçak mı? Şaka mı yapıyorsunuz?”

Bizim pazarlamacı her zamanki gibi kendinden son derece emin bir biçimde;

- “Günlerdir ne üzerinde çalıştığımızı sanıyorsunuz. Kampanya süresini öyle bir ayarladık ki; bir kişinin 1 milyon kapağı toplaması neredeyse imkansız. 1 milyon müşterimiz içinde ancak bir ya da iki kişi bu kadar kapak toplamaya kalkışabilir. Aklı başında bütün insanlar bunun küçük bir espri olduğunu anlayacaktır. Ama yaratacağı etkiyi düşünün; herkes kampanyamızdan bahsedecek” demiş.
Bu güzel açıklama sonrasında yönetim kurulu kampanyayı kabul etmiş. Gerçekten de satışlar patlamış. Pepsi tarihinde ilk kez Coca Cola kadar satış yapmış. Ancak kampanyanın son günü gençten bir çocuk bir kamyonetin arkasına yüklediği tam 1 milyon kapakla Pepsi'nin kapısına dayanmış. Pepsi merkez binasındaki promosyon bölümü çalışanları panik içinde sağa sola koşturuyor ve ne yapacaklarını bilemiyorlarmış. Çünkü, delikanlı kapının önünde;

- “Uçağımı verin” diye yaygara yapıyormuş.

Ama ortada uçak filan yokmuş tabii. En sonunda genel müdür iki şey yapmış. İlk önce ukala pazarlamacıyı işten kovmuş, ikinci olarak polis çağırmış.

Şimdi şu pazar gününde gelin sizin için bir hayal kuralım. 1900’lü yıllarda ülkelerin birinde yıllar boyu uğraşarak çok güzel ve kaliteli bir otomobil üretiyorsunuz. Kaliteden taviz vermeden, seri üretimi gerçekleştiriyorsunuz. Otomobilinizin ünü neredeyse dünyaya yayılıyor. Müthiş satışlar gerçekleşiyor. Bayilerinizin siparişlerini yetiştirmekte zorlanıyorsunuz. Kendi adınızı taşıyan otomobille gurur duyuyorsunuz. Bu da sizin en tabii hakkınız; arabayı A’dan Z’ye düşünüp tasarlayan, üreten sizsiniz çünkü.
Bir gün aldığınız beklenmedik bir haber sizi hayrete düşürüyor; komşu ülkelerden hem de kültürü size çok yakın olan birindeki bayiniz arabanızı satmaktan vazgeçtiğini bildiriyor. En büyük satışlarınızı gerçekleştiren bayiniz bu ve görünürde hiçbir problem de yok. İşte bu en başarılı bayinizin kararını değiştirmek için harcadığınız gayretler hiçbir sonuç vermiyor, ne yapacağınızı bilemiyorsunuz.
Atlıyorsunuz trene, o bayinin ayağına kadar gidiyorsunuz. Herkes gururunuzu ayaklar altına aldığınız bu davranışı pek de hoş karşılamıyor. Bayinizle uzun süren müzakerelerden de bir netice çıkmıyor. Son bir cümle olarak kendisine;

- “Bay filan, siz bizim gerçekten saygı duyduğumuz bir müşterimizsiniz. Sizi kaybetmemek için ne isterseniz yapmaya hazırım” diyorsunuz.

Bayinizin isteği şu;

- “Arabanıza biricik kızım ....’in ismini verirseniz bayiliğinize devam ederim” diyor.
İşte bu; hepimizin bildiği Mercedes otomobillerinin hikâyesidir. Almanya’nın sembollerinden sayılan otomobilin üreticisi bay Gottlieb Daimler, 'Daimler-Benz' markasıyla ünlenen otomobilin ismini Avusturyalı müşterisinin küçük kızı 'Mercedes'in ismiyle değiştiriyor. Sonrası malûm. Dünyanın bir numaralı araba markası “Mercedes”

Resul İzmirli / Türkiye Gazetesi / 29.10.2000

Bir kaplumbağa ile bir tavşan yarışa girseler. Fakat kaplumbağa 1 metre önden başlasa... Tavşan hikâyedeki gibi durup dinlenmese ve kaplumbağadan daha hızlı gitse de asla kaplumbağayı geçemez.

Neden?

Çünkü tavşan kaplumbağanın ilk başladığı noktaya gelene kadar, kaplumbağa az-çok bir miktar yol gidecektir. Öyle olunca, tavşanın kaplumbağaya yetişmesi için bir miktar daha gitmesi gerekecek. Ama tavşan kaplumbağanın yeni yerine gidene kadar kaplumbağada çok az da olsa bir miktâr yol gidecektir. Tavşan kaplumbağanın eski yerine geldiğinde her seferinde azalan uzaklıklarla kaplumbağa hâlâ önde olacaktır. Bu durumda tavşan kaplumbağaya sonsuza kadar yetişemez.

Bir iş yerini denetlemeye gelecek olan mâli müfettişler önceden haber gönderip şöyle demişler:
- “Önümüzdeki on gün içerisinde bir gün sizi teftişe geleceğiz. Eğer biz gelmeden önce hangi gün geleceğimizi doğru tahmin edip bize bildirirseniz, teftişi iptâl edeceğiz.”
Müdür demiş ki:
- “Efendim, herhalde siz hiç gelmeyeceksiniz.”
- “Neden?”
- “Eğer onuncu gün gelecek olsanız, dokuz gün gelmediğinizi gördüğüm için, onuncu gün sabahı sizi arar, o gün geleceğinizi söylerim. Bu yüzden onuncu gün gelemezsiniz. E dokuzuncu gün gelseniz, sekiz gün gelmediğinizi gördüğüm için sabah hemen arar o gün geleceğinizi söylerim. Onuncu gün gelemeyeceğinizi az evvel ispât etmiştim. Bu durumda herhalde siz hiç gelmeyeceksiniz.”

1964 yılıydı. Stajyer gazeteci olarak bir İtalya seyahatine gitmiştim. Dönünce gazeteden bana;

- “Çok başarılısın, seni kadroya alacağız.” dediler.

22 yaşındayım, dış politika yazarlığı yapıyordum.
Benim için sevindirici bir durumdu. Babama müjde verecek ve onayını alacaktım. Bir cumartesi günüydü. Eve gittim, ama hayret!.. Evde bir durgunluk var. Kimsenin ağzını bıçak açmıyor. Tabii şaşırarak sordum:
- “Hayırdır ne var, ne oldu?”
Nihayet acı da olsa bana haber vermek durumundaydılar. Dediler ki:

- “Böyle böyle, baban Ankara'ya gitmişti. Dönüşte trafik kazası geçirmiş...”
Hemen koştum. İki tane cerrah buldum. Adapazarı'na hareket ettik. Çünkü Adapazarı'nda kaza geçirmiş. Durumunu tam olarak bilemiyorum elbette. Adapazarı Devlet Hastanesi'nin önüne vardığımda, helikopter, ambulânslar mahşerî bir kalabalık vardı. Herkes bir telâş içerisindeydi.
Kapıdan içeri girdiğimde, kalabalığın arasında annemi gördüm. Koştum annemden yana. Daha ben anneme hiçbir şey sormadan, annem boynuma sarıldı ve gözyaşları içinde acı haberi verdi:
- “Baban öldü oğlum.”
- “Yapma anne!.. Aman Allahım.”
Ben daha olayın şokunda iken, biri geldi yanıma. Dedi ki:
- “Mehmet bey, telefondan çağrılıyorsunuz.”
Hemen telefona koştum. Kimin ne için aradığını da bilmiyorum. Baktım karşımdaki ses Yalçın Bayer. Bana başsağlığı diledikten sonra mesleğimi yapmamı istedi:
- “Haberi yazdır bize.”
- “Ne haberini?”
- “Babanızın ölüm haberini.”
Mesleğimin ne olduğunu o zaman daha bir anlamıştım. Ve göz yaşlarıma hâkim olarak, “Cemil Sait Barlas trafik kazasında vefât etti.” diye haberi yazdırdım.

Mehmet Barlas

 

İnşaat sahasındaki güçlü genç bir adam, herkesi yenebileceğini söyleyip böbürleniyordu. Yaşlı işçilerden biriyle durmadan dalga geçiyordu. İhtiyarın canına tak etti;

- “Pekala seninle haftalık maaşıma iddiaya giriyorum. Su karşıdaki ek binaya el arabasıyla öyle bir şey götüreceğim ki sen onu el arabasıyla geri getiremeyeceksin. Var mısın?” dedi.
- “Tamam ihtiyar” dedi yükseklerde gezen genç “Bakalım ne yapacaksın?”
Yaşlı adam biraz sonra el arabasını getirdi ve eliyle işaret ederek;

- “Tamam, hadi bin arabaya...”

 

Yaşlı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti. İşveren müteahhidine, çalıştığı konut yapım işinden ayrılmak ve eşi, büyüyen ailesi ile birlikte daha özgür bir yaşam sürmek tasarısından söz etti. Çekle aldığı ücretini elbette özleyecekti. Emekli olmak ihtiyacındaydı. Ne var ki müteahhit iyi işçisinin ayrılmasına üzüldü. Ve ondan, kendine bir iyilik olarak, son bir ev daha yapmasını rica etti. Marangoz kabul etti ve işe girişti, ne var ki gönlünün yaptığı işte olmadığını görmek pek kolaydı. Baştan savma bir işçilik yaptı ve kalitesiz malzeme kullandı. Kendini adamış olduğu mesleğine böyle son vermek ne talihsizlikti!..
İşini bitirdiğinde, işveren, evi gözden geçirmek için geldi. Dış kapının anahtarını marangoza uzattı.

- “Bu ev senin, Sana benden hediye.”

Marangoz şoka girdi. Ne kadar utanmıştı! Keşke yaptığı evin kendi evi olduğunu bilseydi! O zaman onu böyle yapar mıydı!

 

Evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir kasabada yaşayan dünyalar kadar güzel bir kız yaşarmış. Bu kız öyle güzelmiş ki çok uzak şehirlerden ve ülkelerden çok zengin, çok yakışıklı, asil pek çok delikanlı onu görmeye gelirmiş. Kendisiyle evlenmek isteyen nice prensi, nice şövalyeyi reddeden güzel kız kimseleri beğenmezmiş.

Bu arada aynı kasabada yaşayan ve bu kıza aşık olan bir delikanlı da bu kızı istemiş. Ama kız onu da reddetmiş. Aradan uzun yıllar geçmiş. Bizim delikanlı kasabadan ayrılmış. Kendine başka bir hayat kurmuş ve evlenmiş, çoluk çocuğa karışmış.

Bir gün yolu bir zamanlar yaşadığı güzel, küçük kasabaya düşmüş. Orada tanıdık birine rastladığında aklına bir zaman orada yaşayan dünyalar güzeli kız gelmiş ve ona ne olduğunu sormuş. Yaşlı adam önünde gül bahçesi olan bir evi göstererek kızın evlendiğini söylemiş. Bizimki bir zamanlar herkesi reddetmiş olan kızın kocasını çok merak etmiş. bir gün gizlenip kocasını evden çıkarken görmüş. Kızın kocası şişman, kel ve çirkin mi çirkin bir adammış. Üstelik zengin bile değilmiş.

Çok merak eden adam kocası gittikten sonra evin kapısını çalmış. Kız kapıyı açınca kendini tanıtmış ve neden böyle bir adamla evlendiğini sormuş. Kız da ona, arkasındaki gül bahçesinden en güzel gülü koparıp getirirse, cevabı vereceğini, bu arada tek şartının bahçede ilerlerken, geriye dönmemesi olduğunu söylemiş.

Adam da bunun üzerine yüzlerce gülün olduğu bahçede ilerlemeye başlamış.

Birden çok güzel sarı bir gül görmüş. Tam ona doğru eğilirken  biraz ilerde pembe bir gül gözüne çarpmış. Tam ona uzanırken daha ilerde muhteşem güzellikte kırmızı bir gül goncası görmüş. Tam onu koparırken ilerde...

Derken bir de bakmış ki bahçenin sonuna gelmiş ve mecburen oradaki sonuncu gülü koparıp kıza götürmüş.

Bahçenin en güzel gülünü beklerken kız bir de ne görsün yaprakları solmuş cılız bir gül.

Gülmüş adama...

- "Bak gördün mü? Her zaman daha iyisini bulmak isterken ömür geçer ve en sonunda en kötüsüne bile razı olmak zorunda kalırsın. Bu yüzden gençlik gitmeden doğru seçimler yapmayı öğrenmek gerekir"

Adam, pazar sabahı kalktığında bütün haftanın yorgunluğunu çıkarmak için pijamalarını giyer ve eline gazetesini alır. Düşüncesi, bütün gün miskinlik yapıp evde oturmaktır.Tam bunları düşünürken oğlu koşarak gelir;

- “Baba sinemaya ne zaman gideceğiz” diye sorar.

Baba, oğlunu bu hafta sonu sinemaya götürmeye söz vermiştir ama hiç dışarıya çıkmak istemediğinden bir bahaneyle oğlunu başından savmak ister.Birden, gazetenin promosyon olarak verdiği dünya haritası gözüne ilişir. Önce dünya haritasını keserek küçük parçalara ayırır ve oğluna;

- “Eğer bu haritayı birleştirip düzeltebilirsen seni sinemaya götüreceğim” der. İçinden de, “oh be, kurtuldum! En iyi coğrafya profesörünü bile getirsen, bu haritayı akşama kadar düzeltemez” der.Aradan on dakika geçtik ten sonra oğlu babasının yanına koşarak gelir.

- “Baba haritayı düzelttim, artık sinemaya gidebiliriz!” der.

Adam önce oğlunun söylediğine inanamaz. Ama haritanın tamamlandığını görünce, hayretler içinde

- “bunu nasıl yaptın” diye sorar. Çocuk şu cevabı verir:

- “Bana verdiğin haritanın arkasında bir insan resmi vardı. İnsanı düzelttiğim zaman dünya da kendiliğinden düzeliverdi.”

EN ÖNEMLİ DERS

Okuldaki ikinci ayımdı, hocamız test sorularını dağıttı. Ben okulun en iyi öğrencilerinden biriydim. Son soruya kadar soluk almadan geldim ve orada çakıldım kaldım. Son soru şöyleydi:

- “Hergün okulu temizleyen hizmetli kadının ilk adı nedir?..”

 Bu herhalde bir çeşit şaka olmalıydı. Kadını yerleri silerken hemen her gün görüyordum. Uzun boylu, siyah saçlı bir kadındı. 50’lerinde falan olmalıydı. Ama adını nerden bilecektim ki!.. Son soruyu yanıtsız bırakıp kağıdı teslim ettim.

Süre biterken bir öğrenci, son sorunun test sonuçlarına dahil olup olmadığını sordu. - - “Tabii dahil” dedi, hocamız.. “İş yaşamınız boyunca insanlarla karşılaşacaksınız. Hepsi birbirinden farklı insanlar. Ama hepsi sizin ilginiz ve dikkatinizi hakkeden insanlar bunlar. Onlara sadece gülümsemeniz ve‘Merhaba’ demeniz gerekse bile..”

Bu dersi hayatim boyunca unutmadım. O hizmetlinin adını da...

 

Bir fizikçi anlatıyor;

Kısa bir süre önce, benden bir fizik sınavı puanlamasında hakemlik yapmamı isteyen meslektaşımdan çağrı aldım. Meslektaşım fizik       sınavındaki bir soruya verdiği yanıt nedeniyle öğrencilerinden birine          "sıfır" puan takdir etmişti. Öğrencisi de;

- "Eğer puan yöntemi adil olsaydı, en yüksek puanı alacağını" iddia etmekteydi. Meslektaşım ve öğrencisi            sonunda verilen yanıtı, tarafsız bir hakeme puanlatmak için anlamsa varmışlardı. Hakem olarak da beni seçmişlerdi. Arkadaşımdan çağrıyı alır almaz, kendisine uğradım ve sınavda sorulan soruyu okudum: "Barometre yardımıyla yüksek bir binanın yüksekliğinin ne şekilde saptanacağını gösterin." Öğrencinin yanıtı da şöyleydi:

- "Barometreyi binanın en üst katına çıkarırız. Barometrenin ucuna bir ip bağlar ve yukarıdan caddeye sarkıtırız. Tekrar ipi yukarı çeker ve ipin uzunluğunu ölçeriz. İpin uzunluğu bize binanın yüksekliğini verir."

Yanıt çok ilginçti, fakat öğrenciye bunun için puan verilebilir miydi?

Öğrencinin, soruyu tam ve doğru biçimde yanıtladığından, bu sorudan tam puan almak için güçlü bir nedene sahip olduğunu anladım. Diğer taraftan öğrenciye tam puan verilecek olursa, öğrenci fizik dersinden yüksek bir notla geceçekti. Yüksek bir not ise öğrencinin fizik dersiyle ilgili davranışları kazandığının göstergesiydi, fakat sorunun yanıtı onun fizik bildiğini ortaya koymuyordu. Bunun üzerine öğrenciye ayni soruyu bir daha yanıtlamasını önerdim.

Anlaşmaya vardıktan sonra, öğrenciye soruyu yanıtlaması için 6 dakikalık bir sure tanıdım ve yanıtın içinde onun fizik dersinde kazandığı davranışları ortaya koyması gerektiğini söyledim. Beş dakika geççesine karsın, öğrenci hiç birsek yazmamıştı. Başka bir sınıfta dersimin başlamak üzere olduğunu söyleyerek yanıt vermekten vazgeçip, geçmedigini sorudum; fakat öğrencinin cevabi:

- "Hayır vazgeçmedim" seklindeydi.

- "Bu soruya verilebilecek pek çok yanıtı olduğunu, bunlardan en iyisini seçmeye çalıştığını" belirtti.

Karıştığım için özür dileyip,soruyu çözmeye devam etmesini söyledim. Bir dakika sonra öğrenci yanıtını verdi:

- "Barometreyi binanın en üstüne çıkarırım ve çatı katından aşağı eğilerek barometreyi bırakırım. Bırakır bırakmaz kronometreyle zaman tutmaya baslarım. Barometre yere çarpar çarpmaz kronometreyi durdurur ve "S= 1/2 at2 " (S eşit bir bolu iki a t kare) formülü ile binanın yüksekliğini hesaplarım. "

Bu yanıt karsısında, meslektaşıma devam etmek isteyip istemediğini sordum.

Meslektaşım öğrenciye hak ettiği puanı vereceğini söyledi. Tam yanlarından ayrılırken öğrencinin "pek çok yanıtı bulunduğunu" söylediğini hatırlayarak, diğer yanıtların neler olduğunu sordum.

- "Evet, barometre yardımıyla yüksek bir binanın yüksekliğini bulmanın pek çok yolu vardır" dedi.

- "Örneğin,güneşli bir günde dışarı çıkar, hem barometrenin gölgesini hem de barometrenin boyunu, daha sonra da binanın gölgesini ölçerek, basit bir oranlamayla yüksekliğini bulabiliriz."

- "Çok güzel, diğer yöntemlerin nedir?" diye sordum.

- "Çok basit bir yöntem daha var ki onu siz de beğeneceksiniz. Bu yöntemde, barometreyi elimize alır ve binanın merdivenlerinden en üst kata doğru tırmanmaya baslarız. Merdivenleri tırmanırken barometrenin boyu kadar duvar boyunca işaretleyerek ilerleriz. Daha sonra işaretleri sayarız ve işaretlerin şayisi bize barometrenin birimi cinsinden binanın yüksekliğini verir. Bu yöntem doğrudan ölçmeye örnektir."

- “Daha karmaşık bir yöntem isterseniz, bunun için barometreyi bir ipin ucuna bağlar ve sarkaç gibi sallamaya baslarsınız. Böylece en alt katta ve binanın en üstünde "g" değerini saptayabilirsiniz. Bu iki g değerinin farkından ilke olarak binanın yüksekliğini bulabilirsiniz."

Sonunda öğrenci sözlerini su şekilde tamamladı:

- "Eğer çözüm için, fizikle bir sınırlama getirmezseniz daha pek çok yanıt bulunabilir. Örneğin, barometreyi alıp alt kattaki kapıcının odasına gidersiniz. Kapıcıya eğer binanın yüksekliğini size söyleyecek olursa barometreyi ona vereceğinizi bildirir ve binanın yüksekliğini öğrenebilirsiniz."

 

Kaynak: Measurement and Evaluation in Education and Psychology.

William A. Mehrens, Irvin J. Lehmann.

Uzak diyarlardan birinde bir ülkede, yemyeşil tepelerin arasında, kişin bembeyaz bir kar örtüsü ile, baharda rengarenk kir çiçekleri ile kaplanan bir vadi vardı. Ortasından küçük bir ırmağın gectigi bu vadi "Büyülü Vadi" olarak anılırdı. Ona bu adi veren ise, vadideki ilginç bir dükkan ile, bu dükkanda yaşananlardı. Unu ülkenin dört bir yanına yayılmış olan dükkanın adi "Buyu Dükkanı" idi. Her yerde olduğu gibi bu dükkanda da almak istediğiniz şeyin bir bedeli vardı. Bu bedelin ne olacağı, dükkan sahibiyle yaptığınız pazarlık sonucunda ortaya çıkardı. Ancak, Buyu Dükkanı’nda maddi bedellerin hiç bir hükmü yoktu. Bazı müşteriler birsele sahip olmak için denebilecek tek bedelin para olabileceği düşüncesiyle, cepleri kabarık gelirlerdi. Oysa burada yapılan pazarlıklar, günlük yasamdakilerden biraz farklı olur ve pek çok müşteriyi şaşırtırdı.Kıs mevsiminin bu soğuk gününde epeyce üşümüş,yorgun duşmuş olmalıydı. Kapının önüne gelinceye kadar,gözlerini hiç ayırmadan izledi onu. İyice kulak kabarttı. Uç basamakla çıkılan, ahşap zeminli verandadaki ayak seslerini ve onlara eslik eden gıcırtıyı duymaktan çok hoşlanırdı. Beklediği kişinin ayak sesleri ikinci basamakta kesildi.Müşteri çalmadan, kapıyı açmamayı prensip edinmişti yaslı adam. Çünkü, hemen herkes o kapının önünde durup, bir kez daha düşünürdü. kapıyı çalmaktan vazgeçip donenler, az da olsa olmuştu. O gün de ayni şeyi yaptı. Sonunda kapı calindi.
 - "Ününüzü duyunca çok uzaklardan kalkıp geldim buraya... İstediğim şeyi, bir tek sizin dükkanınızda bulabileceğimi söylediler. Karşılığında ne isterseniz vermeye hazırım." 
- "İstediğiniz şeyin ne olduğunu öğrenebilir miyim ?"
- "Bakin, ben elli beş yasındayım. Yani yolun yarısını geceli çok oldu. Söylemeye dili varmıyor ama yolun sonuna yaklaştım galiba. Bu gerçeğe tahammülüm yok. Ben bugüne kadarki hayatimi geri istiyorum. Mümkün mu ?"
- "Elbette mümkün. Biliyorsunuz, dükkanımda her şey mevcut. Ancak tam olarak ne istediğinizi anlayabilmem için, bana geri istediğiniz hayatinizi biraz anlatabilir misiniz?"

dükkan sahibinin sorduğu soru, müşteriyi iç dünyasına dondurmuştu. Gözünün önünden gecen sahnelerin kendi yaşamına ait olduğunu kabul etmek için kendini zorluyordu. Bütün görüntüler, bir kargaşa ve telaş içinde birbirlerine karışarak gecik gittiler ve geride yalnızca issiz bir hüzün bıraktılar. Hüznünün yüzüne yansımasına engel olamayan müşteri, yaslı satıcının sorusu karsısında ancak şunları söyleyebildi; 
- "Geçmiş yaşamımda birçok hata yaptım. Bunlar için pişmanlık duyuyorum... Yanlış kararlar verdim, kayıplara uğradım. Zamanı hovardaca harcadım. Bir gün bir de baktım ki, hayat yanımdan gecik gidiyor. Paniğe kapıldım ve bir çare aramaya başladım. Dostlarımla konuşmayı denedim. Beni teselli edip derdimi unutturmaya çalışanlar da oldu, yardim etmeye çalışanlar da.Ama hiçbiri kar etmedi. Kendimi çok mutsuz hissediyordum.Derken,bir gün birisi bana sizden ve Buyu Dükkanı’ndan söz etti. Bunu duyar duymaz sanki içimde bir ışık yandı. Büyük bir umutla hemen yollara düşüp size geldim. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. Lütfen elli beş yılımı bana geri verin."
- "Yani, siz pişmanlık duyduğunuz hayatinizi yeniden yasamak mi istiyorsunuz?"
- "Elbette hayır. Söylemek istediğim bu değil. Ben yalnızca kaybettiğim yıllarımı geri istiyorum. Eğer bir sansım daha olursa ayni hataları tekrarlamayacağım."
- "Herhalde bunu çok istiyorsunuz."
- "Evet, hem de her şeyimi verecek kadar."
- "Peki, benim size vereceğim elli beş yılın karşılığında siz bana ne verebilirsiniz?"
- "Ne isterseniz?"
- "Sanki bunun için herselden vazgeçmeye hazır gibisiniz."
- "hiç kuskunuz olmasın. Su anda sahip olduğum herselden vazgeçebilirim. Yeter ki geride bıraktığım yıllarımı bana geri verin."
yaslı adam, ellerini sakallarında dolaştırırken,kendini sallanan koltuğunun devinimlerine bırakmıştı. Bir sure duşundu. 
Müşterisinin, sabırsızlıkla, pazarlığın bitmesini beklediğinden emindi.
Buyu dükkanına gelen kişiler, genellikle bir an önce istediklerini alıp gitmek için acele ederlerdi. Bu nedenle, yaslı adam,pazarlığın basındaki düşünce yolculuklarında yalnız kalırdı. Su anda da, sessizliğin yalnızca kendi isine yaradığını biliyordu. Koltuğu ile birlikte öne doğru eğilerek müşterisinin gözlerinin içine baktı ve ağır ağır konuşmaya başladı:
- "Beyefendi, her ne kadar siz elli beş yıl karşılığında bana herselinizi vermeye hazır olsanız da, ben sizden bir tek şey isteyeceğim."
- "Dileyin benden ne dilerseniz."
- "Belleğinizi..."
- "Anlamadım?"
- "Belleğinizi dedim...Elli beş yılın yaşantısını içinde barındıran belleğinizi istiyorum."
- "Ah evet anladım. İlginç bir bedel... Kabul ediyorum.Tamam alin belleğimi."
- "Emin misiniz?"
- "Neden olmayayım? Elli beş yıl kazanacağım." 
- "Belleğinizi, içindeki her şeyle birlikte bu dükkanda bırakıp gideceksiniz. Elli beş yılın tek bir anini hatırlamayacaksınız. Buraya neden geldiğinizi bile ..."
- "Daha iyi ye! Her şeye yeniden başlayacağım. Zaten geçmişi hatırlamak istemiyorum ki!"
- "O halde, korkarım elli beş yıl sonra buraya tekrar gelirsiniz. Tabii o zaman benim yerime,bir başkası size yardımcı olur."
- "hayır hayır... Emin olun ki, su dakika belleğimi size bırakıp elli beş yılımı geri alacağım ve dükkanınızı, bir daha dönmemek üzere terk edeceğim. Ve yine söz veriyorum, su ana kadar yaptığım hataların hiç birini tekrar etmeyeceğim."
- "İsterseniz başka sözler vermeyin. Çünkü, az sonra, belleğinizle birlikte bütün hepsini burada bırakıp gideceksiniz."
yaslı adamın son sözleri, müşterinin duraklamasına neden olmuştu. Bu sözlerin anlamını kavrayabilmek için birkaç saniye düşünmek zorunda kaldı.
- "Nasıl yani? Buradan çıktığımda hiçbir şey hatırlamayacak miyim? Sizinle konuştuklarımızı bile, öyle mi?"
- "Yani hiçbir şeyi mi ? Buraya neden geldiğimi, sizin kim olduğunuzu ve hatta...!"
- "Ne yazık ki!"

Yaşlı adam, şu anda pazarlığın sonuna geldiklerini hissediyordu. karsısında oturan müşterinin yüzünde gördüğü aydınlanma, pazarlık sahnelerinin en hoşlandığı görüntüsüydü. Son sözleri müşterisinin söylemesini istediği için bir sure sessiz kaldı ve bekledi. Bu seferki sessizliğin, müşterisinin isine yaradığından emindi.
Onun aydınlanan yüzünün ortasında parlayan gözbebekleri, yaslı satıcı için, sessizliğin içinden çıkacak sesli bir coşkunun habercisi gibiydi. 
Gerçekten de, konuşmaya başlayan müşterisi onu yanıltmadı: 
- "Sanırım ne demek istediğinizi simdi anlıyorum. Eğer ellibeş yılın bedeli bu ise, pes ediyorum. Belleğimden vazgeçemem. Bu neye benziyor biliyor musunuz? Bir kadının, çok istediği bir tokayı, sacları karşılığında satın almasına... çok ilginç bir insansınız. Bana, Buyu Dükkanı’ndan almak istediğimden çok farklı bir şeyle çıkacağımı söylemişlerdi de inanmamıştım. Ben, bugüne kadar ki yaşamımı almak için gelmiştim, ancak bugünden sonraki yaşamımı alıp gidiyorum. Size teşekkür ederim."
- "Bir şey değil. Güzel bir pazarlıktı. Hoşça kalın. "
yaslı adam, müşterisini gözden kaybolana dek gülümseyerek izlerken, aklından Santayana'nın bir sözü gediyordu:
- "Geçmişi hatırlamayanlar, onu bir kez daha yasamak zorunda kalırlar."

9 yasındaki bir Japon çocuğun en büyük hayali günün birinde çok iyi bir judocu olmaktır. Fakat talihsiz bir trafik kazası sonucu sol kolunu tamamıyla kaybeder. Hem çocuk hem de ailesi yıkılır. Ailesi sırf çocuk oyalansın diye, Japonların en unlu hocalarından birini tutarlar.
Hoca kolları sıvar, çocuğa tek kolla yapabileceği yegane fırlatma hareketini öğretir. Gece gündüz çocukla beraber bu hareketi çalışırlar. Bir müddet sonra çocuk hareketi gayet iyi ve hızlı bir şekilde yapmaya baslar, fakat hocası çocuğa her gün saatler boyu ayni hareketi adeta ezberletir. Çocuk bu hareketten sikilir ve yeni hareketler öğrenmek istedikçe hocası bu hareketi dünyada en hızlı sen yapana dek çalışmasını ve başka hareket öğretmeyeceğini söyler. Bir müddet sonra çocuk bu hareketi yıldırım hızıyla yapmaya alışır. Bunun üzerine hoca çocuğa artık bir turnuvaya katılma zamanının geldiğini söyler. Olacak şey değildir. Tek kollu bir judocu tek hareketle turnuvaya katılacak. Çocuk itiraz ettikçe hocası;

- "Evlat; sen öğrendiğin hareketi yap, gerisini merak etme" diye öğütte bulunur.
1. tur 2. tur derken çocuk turları gayet rahat geçer. En nihayet finale gelir. Tek hareket bilgisi ile finale kadar gelen çocuğun finaldeki rakibi bölgenin en iyi judocusudur. Çocuk dev cüsseli rakibini görünce korkar. Hocası yine sakindir;

- "Evlat sen bu harekette dünyada teksin, kendi oyununu yap yeter" der.

Çocuk rakibine kendi hareketini simsek hızıyla uygular, rakip kalktıkça ayni hareketi yineler. İnanılır gibi değildir, çocuk tek kolla tek hareket sayesinde şampiyon olmuştur.

Çocuk dayanamaz ve hocasına sorar;

- "Hocam inanamıyorum,ben nasıl şampiyon oldum?" der.

Hocası yine sakin ifade ile söyle cevaplar;

- "Bu zaferin iki sırrı var oğlum.Birincisi judonun en güç hareketlerinden birini çok iyi yapabilmendir. İkincisi bu harekete karsı tek bir savunma vardır.O da hareketi yapanın sol kolunu tutmak!...”

Yeni anne

- “Bebeğimi görebilir miyim” dedi.

Kucağına yumuşak bir bohça verildi ve mutlu anne, bebeğinin minik yüzünü görmek için kundağı açtı ve şaşkınlıktan adeta nutku tutuldu! Anne ve bebeğini seyreden doktor hızla arkasını döndü ve camdan bakmaya başladı. Bebeğin kulakları yoktu... Muayenelerde, bebeğin duyma yetisinin etkilenmediği, sadece görünüşü bozan bir kulak yoksunluğu olduğu anlaşıldı.

Aradan yıllar geçti, çocuk büyüdü ve okula başladı. Bir gün okul dönüşü eve koşarak geldi ve kendisini annesinin kollarına attı. Hıçkırıyordu. Bu onun yaşadığı ilk büyük hayal kırıklığıydı. Ağlayarak;

- “Büyük bir çocuk bana ucube dedi.”

Küçük çocuk bu kadersizliğiyle büyüdü. Arkadaşları tarafından seviliyordu ve oldukça da başarılı bir öğrenciydi. Sınıf başkanı bile olabilirdi; eğer insanların arasına karışmış olsaydı. Annesi, her zaman ona;

- “Genç insanların arasına karışmalısın” diyordu.

Ancak aynı zamana yüreğinde derin bir acıma ve şefkat hissediyordu.

Delikanlının babası, aile doktoruyla oğlunun sorunu ile ilgili görüştü;

- “Hiçbir şey yapılamaz mı?” diye sordu. Doktor;

- “Eğer bir çift kulak bulunabilirse, organ nakli yapılabilir” dedi.

Böylece genç bir adam için kulaklarını feda edecek birisi aranmaya başlandı. İki yıl geçti. Bir gün babası;

- “Hastaneye gidiyorsun oğlum, annen ve ben, sana kulaklarını verecek birini bulduk ancak unutma bu bir sır” dedi. Operasyon çok başarılı geçti ve adeta yeni bir insan yaratıldı.

Yeni görünümüyle psikolojisi de düzelen genç, okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde etti. Daha sonra evlendi ve diplomat oldu.

Yıllar geçmişti, bir gün babasına gidip sordu:

- “Bilmek zorundayım, bana bu kadar iyilik yapan kişi kim? Ben o insan için hiçbir şey yapamadım”

- “Bir şey yapabileceğini sanmıyorum” dedi babası, “fakat anlaşma kesin, şu anda öğrenemezsin, henüz değil..” Bu derin sır yıllar boyunca gizlendi.

Ancak bir gün açığa çıkma zamanı geldi. Hayatının en karanlık günlerinden birinde, annesinin cenazesi başında babasıyla birlikte bekliyordu. Babası yavaşça annesinin başına elini uzattı; kızıl kahverengi saçlarını eliyle geriye doğru itti; annesinin kulakları yoktu.

- “Annen hiçbir zaman saçını kestirmek zorunda kalmadığı için çok mutlu oldu” diye fısıldadı babası”.

Babası sözlerine;

“Ve hiç kimse, annenin daha az güzel olduğunu düşünmedi değil mi? Gerçek güzellik fiziksel görünüşe bağlı değildir, ancak kalptedir! Gerçek mutluluk gördüğün şeyde değil, asıl görünmeyen yerdedir. Gerçek sevgi, yapıldığı bilinen şeyde değil, yapıldığı halde bilinmeyen şeydedir!” diye devam etti.

Adamın biri sinemaya gider. Tam sinemada film başlarken önüne saçını kazıtmış biri oturur ve sinemanın ışıkları bu saçını kazıtmış adamın kafasına vurur... Arkasındaki adam bir türlü filmi izleyemez. Adam içinden "şunun ensesine bi tane yapıştırayım" der sonra "Oğlum adam iri yarı... Ellese bile beni parçalar" deyip vazgeçerken yanına Temel oturur.. Adam Temel'e dönüp;

- "Şu kafasını kazıtmış adamın ensesine bi tane vursana 5 milyon verecem" der. Temel de dayanamaz adamın ensesine bi tane yapıştırır ve devam eder;

- "Ulan Hasan sen burada mıydın" der.

Adam dönüp;

- "Ne Hasanı kardeşim" der.

 Temel de;

- "Pardon kardeşim karıştırdım" der ve adam önüne dönünce 5 milyonunu alır.
Adam dayanamaz ve Temel'e dönüp;

- "Kardeş bir tane daha yapıştır sana 10 milyon vereceğim" der. Temel bir tane daha adamın ensesine vurur ve ilave eder;

- "Hasan sensin be yeme beni"

Adam dönüp;

- "Hasan değilim kardeşim be " deyip ön koltuklardan birine oturur.
Temel'in yanındaki adam artık filmi bırakıp bu kafasını kazıtan adamı aramaya başlar ve bulur hemen Temel'e dönüp;

- "Bak kardeşim işte oraya oturmuş. Git ensesine bir tane daha vur sana cebimdeki tüm parayı vereceğim" der.

Temel hemen kafasını kazıtmış adamın arkasına geçip ensesine bir tane yapıştırıp
- "Ulan Hasan burada mıydın, ben de yarım saattir arkadaki adamı sen sanıp ensesine vuruyorum" der...

Bir İngiliz kari koca, yaz tatillerini doğayla iç içe geçirmek üzere İskoçya’nın uçsuz bucaksız kırlarına gitmişlerdi. Yanlarında delikanlı oğulları da vardı. Günlerden bir gün, genç adam köyün hemen yanıbaşındaki koruda tek başına dolaşmaya çıktı. Ağaçlar arasında issiz su birikintisinin dayanılmaz çekiciliğine kapılarak oracıkta soyunup suya girdi. Başına geleceklerden habersizdi tabi.. Vücudunu serin kaynak suyunun keyfine bırakmıştı ki dayanılmaz bir sancıyla bir anda ne olduğunu sasırdı. Her kramp bir öncekinden daha şiddetli geliyordu. Bir kaç dakika içinde, onu suyun üzerinde tutacak son gücünü de harcadı. Savası kaybetmeye başladığını
hissetti. Birden dehşet ve panik içinde can havliyle yardim çağırmaya başladı. Yakınlarında bir yerde, tarlada çalışan bir koylu çocuğu, canhıraş feryatları duyarak imdadına yetişti. Delikanlının babası, oğlunu kesin bir ölümden kurtaran genç koyluyu evine davet etti, teşekkür için. Sohbet sırasında cesur delikanlıya gelecekle ilgili planlarını sordu.
- "Babam gibi çiftçi olacağım maalesef" diye isteksizce yanıtladı genç adam.
Baba şükran duygularıyla dolu taşıyor, vefa borcunu ödeyecek fırsat arıyordu.
- "Başka bir şey mi olmak isterdin yoksa?" diye üsteledi.

- "Evet" diye başını öne eğdi genç İskoç;

- "Hep doktor olmak isterdim. Ama bizler fakir insanlarız. Böyle pahalı bir eğitimi babam karşılayamaz... "

- "Üzülme...İstediğin olacak. Tıp okuyacaksın.Hazırlan, bütün masraflarını karşılayacağım!"

 Aradan yıllar geçti. Aralık 1943'te Winston Churchill Kuzey Afrika'da hastalandı. Teşhis zaturreydi. Hem de çok şiddetli. Hemen, o günlerde penisilin adi verilen mucizevi ilacı keşfeden Sır Alexander Fleming'e haber şalindi. Fleming, İngiltere’den Afrika'ya uçtu, yeni ilacını hasta İngiliz Başkanı’na uyguladı. Penisilinin keşfine kadar ölümcül hastalık olan zatürree, Churchill'i öldürmeyi başaramadı. Mucize ilaç hemen etkili oldu.
Penisilini keşfeden ve ilacı ile başkanı bizzat tedavi eden Alexander Fleming, Churchill'in hayatini kurtardı, İkinci kez. Yıllar önce İskoçya’daki küçük gölde genç Churchill'i boğulmaktan kurtaran ve çiftçi olacakken baba Churchill'in maddi desteği sayesinde tıp okuyan genç İskoç, Doktor Alexander Fleming'ti.

 

Ahmet Efendi eşeğini satmaya karar vermiş. Kıymeti tas çatlasa 50 milyon lira olan eşek için, pazarlık payı da ekleyerek, 100 milyon lira fiyat koymuş. Komşu köyden acilen eşeğe ihtiyacı olan Mehmet Ağa 100 milyonu pazarlıksız ödeyip eşeği satın almış. Ahmet Efendi eşeği satmasına satmış ama aksam da gözüne bir turlu uyku girmemiş. Düşünüp durmuş yatağın içinde...

- "Mehmet Ağa 50 milyonluk eşeğe niye 100 milyon verdi ki" diye!

İçi rahat etmeyince, ertesi gün eşeği geri almaya karar vermiş. Mehmet Ağa’yı bulmak için pazara gitmiş, bir de ne görsün! eşek 200 milyondan satışa çıkarılmış. Ama içi rahat değil, geri alacak eşeği pazarlıksız 200 milyon ödeyip eşeği almış. Ayni olay bu kez Mehmet Ağa’nın basına gelmiş...

- "Allah Allah, Ahmet niye 100 milyona sattığı eşeği 200 milyona geri aldı, var bu işin içinde bir iş" diye düşünmeye başlamış.

O da eşeği geri almaya karar vermiş, ertesi gün 400 milyon lira vererek eşeği almış. Bu alışveriş her gün fiyat arta arta devam etmiş. Birkaç gün sonra, pazara bir başka köyden Hüseyin gelmiş. Hüseyin pazardaki kalabalığın arasına dalınca bir de ne görsün...

- "Al, al, al, sat, sat, sat" bağrışmaları arasında bir yaslı eşek ve eşeğin üzerinde tam 1.000.000.000 TL'lik satış fiyatı! Yanındakine sormuş;

- "Hemşehrim nedir bu ye, bu yaslı eşek 1 milyar lira eder mi yahu?"

Adam hemen yanıtlamış:

- “Valla grafikler ortada, bu eşeğin fiyatı bir haftada 50 milyondan başladı, 950 milyon liraya geldi. Söyle bir teknik analizine bakarsan görürsün. Eşeğin fiyatı 1 milyardaki direnci bir kırarsa, 1.5 milyara kadar yolu var!”

Bir padişah acemi bir köle ile gemiye binmişti. Köle hiç deniz görmemiş, geminin mihnetini tatmamıştı. Ağlamaya, inlemeye başladı. Tir tir titriyordu. Avutmak için çok uğraştılar, ama bir türlü sakinleşmedi. Padişahın keyfi kaçtı. Herkes aciz bir vaziyetteyken gemide bulunan yaşlı bir adam padişahın huzuruna çıktı;

- “Müsaade buyurursanız ben onu sustururum” dedi.

Padişah da;

- “Lütfetmiş olursunuz” dedi.

Yaşlı adam emretti, köleyi denize attılar. Köle birkaç kere suya battı çıktı. Sonra saçından yakaladılar, gemiden tarafa çektiler. Köle gemiye yaklaşınca iki eliyle dümene asıldı, oradan gemiye çıktı, bir köşede uslu uslu oturmaya başladı. Yaşlı adamın yaptığı iş padişahı hayrete düşürdü.

Padişah;

- “Bu işteki hikmet nedir ?” diye sordu.

Yaşlı adam cevap verdi:

- ''Köle evvelce suya batmayı tatmamıştı. Gemideki selâmetin kıymetini bilmiyordu. İşte huzur ve saadet de böyledir, bir felâkete duçar olmayan kimse, huzurun kıymetini bilemez."

Bir gün uzaklarda renkleri karmakarışık bir köy görmüş; alacalı bulacalı garip bir köy. Yaklaşmış köye doğru. Yolları bir tuhaf, evleri bir tuhaf, insanları bir tuhafmış köyün...

Girince köyün içine anlamış meseleyi. Körler köyüymüş burası. Kadınların, erkeklerin, çocukların, velhasıl herkesin sımsıkı kapalıymış gözleri...

Gezginci adam karar vermiş burada yaşamaya:

Hiç değilse benim bir gözüm var, diyormuş.

Körler ülkesinde şaşılar kral olur, derler. Ben de bunların başına geçer yaşarım.

...

Körlerin gözleri yokmuş ama elleri, kulakları, burunları çok hassasmış. Kendilerine göre kurdukları bir düzen içinde yuvarlanıp gidiyorlarmış.

Adam şaşkın hallerine bakıyormuş onların. Yürümeleri, konuşmaları doğrusu başka türlüymüş.

...

Bir gün körlerden biri öteki körün malını aşırmış. Sadece tek gözlü adam görmüş bunu. Bağırarak ilan etmiş:

- “Filanca malını çaldı falancanın.”

Körler:

- “Nereden biliyorsun o kadar uzaktan duyulmaz ki, demişler.”

- “Ben duymadım, gördüm. Gözüm var benim. Görüyorum.”

Körler göz diye, görmek diye bir şey bilmiyorlarmış. Uzun yıllar içinde çoktan unutmuşlar bu hissi.

- “Ne demek görmek, demişler, nasıl görüyorsun yani, duyulmayacak mesafeden anlıyor musun ne olup bittiğini?”

- “Anlıyorum tabii...”

- “İnanmayız, imtihan edeceğiz seni...”

...

Adamı almışlar, uzakça bir yere dikmişler. Tecrübeleriyle biliyorlarmış o uzaklıktan hiçbir şeyin işitilmeyeceğini.

- “Anlat bakalım, şimdi biz ne yapıyoruz, demişler.”

Adam anlatmış:

- “Oturuyorsunuz, konuşuyorsunuz, Şu ayağa kalktı, bu elini oynattı, beriki bacağını sallıyor vs...”

Derken körler bir evin içine girmişler, bağırmışlar:

- “Anlatsana...”

- “İçeri girdiniz göremiyorum ki...”

Körler bilmedikleri için içeri girmenin ne olduğunu:

- “Ne olmuş yani içeri girmişsek. Elli santim fark etti, anlat anlat, demişler.”

- “Arada duvar var görmüyorum.”

Körler :

- “Sen atıyorsun, demişler. Demincek tesadüf etti.”

Bak, şimdi bilemiyorsun.

- “Çıkın dışarı, söyleyeyim.”

- “Bu kadar uzaktan duyunca ha içersi, ha dışarısı, ne çıkar yani...”

- “Ben duymuyorum, ben görüyorum, diyormuş adam.”

- “Öyle şey olmaz, demiler. Sende bir bozukluk var. Saçmalıyorsun, acayip şeyler söylüyorsun. Hekime muayene ettireceğiz seni...”

...

Adamı yaka paça köyün hekimine götürmüşler. Hekim de kör tabii... Elleriyle yoklamaya başlamış adamı. Yoklamış ve parmaklarını adamın yüzünde gezdirirken:

- “Buldum, demiş. Bozukluk burada...”

Adamın açık olan gözünü kastediyormuş hekim ve:

- “Saçmalaması bundan dolayı, diyormuş. Ben şimdi hallederim, düzeltirim onu...”

Körler ülkesine kral olmaya kalkan gezginci zor bela kurtarmış kendini oradan.

Kan rengi, kırmızı güllere bayılırdı. Zaten onlarla adaştı da. Rose, Gül... Kocasının sevgili Rose’u. Her yıl Sevgililer Günü’nü kapının önünde bulunduğu enfes fiyonklarla süslü kucak dolusu kırmızı güllerle kutlardı. Hiç aksatmadan. Hatta eşini kaybettiği yıl dahi kapısı çalınmış, gülleri kucağına bırakılmıştı. Tıpkı geçmişte olduğu gibi, küçük bir kartla birlikte. Her yıl güllere iliştirdiği karta aynı cümleleri yazardı:

- "Seni geçen sene bugünkünden daha çok seviyorum..."

Birden bunların son gülleri olduğunu düşündü. Önceden ısmarlamış olmalıydı. Öleceğini nasıl bilebilirdi?. Zaten her şeyi önceden planlamayı ve yapmayı severdi. Yumurta kapıya gelmeden.
Gülleri özenle içeri taşıdı. Saplarını kesti, vazoya yerleştirdi. Vazoyu da konsolun üzerine, eşinin kendisine gülümseyen fotoğrafının yanına koydu. Orada kocasının koltuğunda oturup saatlerce gülleri seyretti. Sessizce...
Bitmek bilmeyen bir yıl geçti. Yapayalnız ve hüzün dolu bir yıl. Sonra bir sabah kapı çalındı. Tıpkı eski günlerde olduğu gibi. Kırmızı gülleri, üzerinde küçük kartıyla birlikte eşikteydi. Sevgililer Günü’nü kutluyordu. Gülleri içeri aldı. Şaşkınlık içinde doğru telefona gitti. Çiçekçi dükkanını aradı. Onu bu kadar üzmeye kimin hakkı vardı?

- "Biliyorum" dedi çiçekçi.

- "Eşinizi geçen yıl kaybettiniz. Telefon edeceğinizi de biliyordum. Bugün size yolladığım gülleri çok önceden ısmarlamış, parasını da ödemişti. Hep öyle yapardı zaten. Hiç şansa bırakmazdı. Dosyamda talimat var. Bu çiçekleri size her yıl yollayacağım. Bir de özel kart vardı, kendi el yazısıyla. Bilmeniz gerekir diye düşünüyorum. Ölümünden sonra çiçeklere iliştirmemi istediği kart."
Rose hıçkırıklar arasında teşekkür ederek telefonu kapadı. Parmakları titreyerek zarfı açtı.

- "Merhaba sevgilim" diye başlıyordu kart.
- "Bir yıldır ayrıyız. Umarım senin için zor olmamıştır. Yalnızlığını ve acılarını hissedebiliyorum. Giden sen, kalan ben olsaydım neler çekerdim kim bilir? Sevgi paylaşıldığında yaşamın tadına doyum olmuyor. Seni kelimelerle anlatılamayacak kadar çok sevdim. Harika bir eştin. Dostum, sevgilim benim. Sadece bir yıldır ayrıyız. Kendini bırakma. Ağlarken bile mutlu olmanı istiyorum. Onun için bundan sonraki yıllarda güller hep kapımızda olacak. Onları kucağına aldığında paylaştığımız mutluluğu ve sevgimizi düşün. Seni hep sevdim. Her zaman da seveceğim. Ama sen yaşamalısın. Devam etmelisin. Lütfen... Mutluluğu yeniden yakalamaya çalış. Kolay değil, biliyorum ama bir yolunu bulacağına eminim. Güller, senin kapıyı açmadığın güne dek gelmeye devam edecek. O gün çiçekçi beş ayrı zamanda gelip kapıyı çalacak, eve dönüp dönmediğini kontrol edecek. Beşinciden sonra emin olarak gülleri ona verdiğim yeni adrese getirip, seninle yeniden ve ebediyen kavuştuğumuz yere bırakacak..."

Şapka satarak geçinen bir adamın yolu bir gün bir ormana düşmüş.Adam biraz yürüdükten sonra sıcaktan ve yorgunluktan bunalmış, bir ağacın altına oturmuş.Şapkalarla dolu sepetini de yere koymuş ve uykuya dalmış. Birkaç saat sonra adam tuhaf sesler duyarak uyanmış.

Bir de bakmış ki yanındaki sepet bomboş. Şapkalar gitmiş.Kafasını kaldırıp ağaca bakmış ki, ağacın dallarında bir sürü maymun, her birinin kafasında adamın şapkaları... Adam düşünmeğe başlamış :

- " Ben şimdi ne yapacağım, şapkaları bu maymunlardan nasıl geri alacam? " Düşünceli bir şekilde kafasını kaşırken bakmış ki, maymunlar da adamın taklidini yapıyorlar, kafalarını kaşıyorlar. Adam ellilerini havaya kaldırmış, maymunlarda...

Derken adam ne yapacağını bulmuş, kendi kafasındaki şapkayı çıkarıp yere atmış, maymunlar da... Adam böylece bütün şapkaları geri almış, sepetine koyup yoluna devam etmiş.Aradan 50 yıl geçmiş... Artık adamın bir torunu varmış, o da dedesi gibi şapka satıcısı olmuş. Genlerden bir gün onun da yolu aynı ormana düşmüş. Hava yine çok sıcakmış ve genç adam bir ağacın altına oturmuş, şapkalarla dolu sepetini yanına koymuş ve uykuya dalmış... Bir saat sonra uyanmış, bir de bakmış ki sepetin içinde şapkalar yok... derken tuhaf sesler duymuş, bir de kafasını kaldırmış ki ağacın üstünde bir sürü maymun, hepsinin kafasında birer şapka.

Düşünmüş...

- “Dedem yıllar önce bana bir hikaye anlatmıştı... ne yapacağımı çok iyi biliyorum...”

Adam kafasını kaşımaya başlamış, maymunlar da aynısını yapmışlar... adam ellerini havaya kaldırmış, maymunlar da.. ve adam gülümseyerek kendi başındaki şapkayı çıkarmış yere atmış... o anda ağaçtaki maymunlardan biri yere inmiş, adamın yere attığı şapkayı kapmış, adama da bir tokat atmış ve şöyle demiş:

“Sadece senin mi deden var?”

Savasın en kanlı günlerinden biri.. Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanin başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar. Asker teğmene koştu ve:
- “Teğmenim, fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?..” Delirdin mi ? der gibi baktı teğmen...

- “Gitmeye değer mi?. Arkadasın delik deşik olmuş... Büyük olasılıkla ölmüştür bile.. Kendi hayatini da tehlikeye atma sakin..”

Asker ısrar etti ve teğmen;

- "Peki Git o zaman.."

İnanılması güç bir mucize.. Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü.. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti.. Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü:
- “Sana değmez, hayatini tehlikeye atmana değmez, demiştim. Bu zaten ölmüş.. “
- “Değdi teğmenim.” dedi asker..
- “Nasıl Değdi?” dedi Teğmen.. “Bu adam ölmüş görmüyor musun?.. “
- “Gene de Değdi komutanım.. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı.. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için..”
Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı:
- “ ... Geleceğini biliyordum!.. demişti arkadaşı... Geleceğini biliyordum!.. “

Kırlangıcın biri, bir adama aşık olmuş. Pencerenin önüne konmuş, bütün cesaretini toplamış, röleli tüylerini kabartmış, güzel durduğuna ikna olduktan sonra küçük sevimli gagasıyla cama vurmuş. Tık..tık..tık.. Adam cama bakmış. Ama içeride kendi işleriyle uğraşıyormuş. Biraz meşgulmüş! Kimmiş onu işinden alıkoyan? Minik bir kırlangıç! Heyecanlı kırlangıç, telaşını bastırmaya çalışarak, deriiiinn bir nefes almış, şirin gagasını açmış, sözcükler dökülmeye başlamış.

- “Hey adam! Ben seni seviyorum. Nedenini, niçinini sorma. Uzun zamandır seni izliyorum. Bugün cesaret buldum konuşmaya.Lütfen pencereyi aç ve beni içeri al. Birlikte yaşayalım".

Adam birden parlamış.

- “Yok daha neler?Durduk yerde sende nerden çıktın şimdi? Olmaz, alamam" demiş. Gerekçesi de pek sersemceymiş.

- "Sen bir kuşsun!Hiç kuş,insana aşık olur mu?"

Kırlangıç mahcup olmuş.Başını önüne eğmiş.Ama pes etmemiş,bir süre sonra tekrar pencereye gelmiş,gülümseyerek bir kez daha şansını denemiş:

- "Adam,adam!Hadi aç şu pencereyi. Al beni içeri! Ben sana dost olurum.Hiç canını sıkmam!"

Adam kararlı,adam ısrarlı:

- "Yok,yok ben seni içeri alamam"demiş.

Biraz daha kabalaşmış ve lafı kısa kesmiş.

- "İşim gücüm var,git başımdan".

Aradan bir zaman geçmiş,kırlangıç son kez adamın penceresine gelmiş:

- "Bak soğuklar da başladı,üşüyorum dışarıda.Aç şu pencereyi al beni içeri.Yoksa sıcak yerlere göç etmek zorunda kalırım.Çünkü ben ancak sıcakta yaşarım.Pişman olmazsın,seni eğlendiririm.Birlikte yemek yeriz, bak hem de sende yalnızsın, yalnızlığını paylaşırım" demiş.

Bazıları gerçekleri duymayı sevmezmiş.Adam bu yalnızlık meselesine içerlemiş.Pek bir sinirlenmiş.

- “Ben yalnızlığımdan memnunum” demiş.

Kuştan onu yalnız bırakmasını istemiş.Düpedüz kovmuş.Kırlangıç,son denemesinden de başarısızlıkla çıkınca başını önüne eğmiş,çekip gitmiş.Aradan zaman geçmiş. Adam önce düşünmüş, sonra kendi kendine itiraf etmiş:

- “Hay benim akılsız başım. Ne kadar aptallık ettim! Beklenmedik bir anda karşıma çıkan bir dostluk fırsatını teptim. Niye onun teklifini kabul etmedim ki? Şimdi böyle kös kös oturacağıma keyifli bir vakit geçirirdik birlikte."

Pişman olmuş olmasına ama iş işten geçmiş.Yine de kendi kendini rahatlatmayı ihmal etmemiş:

- "Sıcaklar başlayınca,kırlangıçım nasıl olsa yine gelir.Bende onu içeri alır,mutlu bir hayat sürerim" diye düşünmüş ve çok uzunca bir süre, sıcakların geçmesini beklemiş. Gözü yollardaymış.Yaz gelmiş, başka kırlangıçlar gelmiş ama...Onunki hiç görünmemiş. Yazın sonuna kadar penceresi açık beklemiş ama boşuna.Kırlangıç yokmuş! Gelen başka kırlangıçlara sormuş ama gören olamamış. Sonunda danışmak ve bilgi almak için bir bilge kişiye gitmiş.Olanları anlatmış.Bilge kişi gözlerini adama dikmiş ve demiş ki;

- "Kırlangıçların ömrü 6 aydır..."

Hayatta bazı fırsatlar vardır,sadece bir kez elinize geçer ve değerlendirmezseniz uçup gider.

Vietnam'da savaştan sonra sonunda evine dönmekte olan bir asker hakkında bir hikaye anlatılır.

San Francısco'dan ailesini aradı :

- “Anne baba eve dönüyorum ama sizden bir şey rica ediyorum yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum”

- “Memnuniyetle onunla tanışmak isteriz diye cevapladılar”

Oğulları :

- “Bilmeniz gereken bir şey var” diye devam etti.

- “Arkadaşım savaşta ağır yaralandı, bir mayına bastı ve bir kolunu ve bir bacağını kaybetti. Gidecek hiçbir yeri yok, onunda gelip bizimle kalmasını istiyorum.

- “Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz.”

- “Hayır anne baba onun bizimle yaşamasını istiyorum.”

Babası;

- “bizden ne istediğini bilmiyorsun. Onun gibi özürlü biri bize korkunç bir yük olur, bizim kendi hayatımız var ve bunun gibi bir şeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz. Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin. O kendi başının çaresine bakacaktır.”

Oğlu o anda telefonu kapattı. Ailesi ondan bir süre haber alamadı. Ama bir kaç gün sonra San Francisco polisinden bir telefon geldi. Oğullarının yüksek bir binadan düşüp öldüğünü öğrendiler. Polis bunun intihar olduğuna inanıyordu. Üzüntü dolu anne baba hemen San Francisco’ya uçtular ve oğullarının cesedini tespit etmek için şehir morguna götürüldüler. Onu tanıdılar ve bilmedikleri bir şey daha öğrenince dehşete düştüler. Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardı.

Genç deve annesine sormuş

- “Anne niye bizim ayaklarımız bu kadar büyük?”

Anne cevap vermiş:

- “Çölde kuma batmamak için.”

Genç deve tekrar sormuş:

- “Peki kiniklerimiz niye bu kadar gür.”

Anne tekrar cevap vermiş:

- “Çölde kum fırtınalarında kum kaçmasın diye.”

Meraki yatışmamış olan genç deve bir soru daha sormuş:

- “Bizim niye hörgüçlerimiz var.”

Anne deve sabırla yanıtlamış :

- “Çölde çok uzun süre susuz idare edebilme için suyu hörgüçlerimizde depolarız.”

Sonunda dayanamayan genç deve sormuş :

-          “Peki biz Ankara Devlet Hayvanat Bahçesinde ne halt yiyoruz??”

Zamanın iyi ve üretken olarak kullanıma konusunda zaman zaman kurslar düzenleniyormuş. İşte bu kurslardan birinde zaman kullanma uzmanı öğretmen, çoğu hızlı mesleklerde çalışan öğrencilerine:

- “Hadi, küçük bir sınav yapalım” demiş.

Ve masanın üzerine kocaman bir kavanoz koymuş. Sonra bir torbadan irice kaya parçaları çıkarmış, dikkatle üst üste koyarak kavanozun içine yerleştirmiş. Kavanozda taş parçası için yer kalmayınca sormuş:

- “Kavanoz doldu mu” Sınıftaki herkes,

- “Evet, doldu” yanıtını vermiş.

- “Demek doldu ha” demiş hoca. Hemen eğilip bir koca küçük çakıl taşı çıkartmış, kavanozun tepesine dökmüş, kavanozu eline alıp sallamış, küçük parçalar büyük taşların sağına soluna yerleşmişler. Yeniden sormuş öğrencilerine:

- “Kavanoz doldu mu?”

İşin sanıldığı kadar basit olmadığını sezmiş olan öğrenciler,

- “Hayır, tam da dolmuş sayılmaz” demişler.

- “Aferin” demiş zaman kullanım hocası.

Masanın altından bu kez de bir koca dolusu kum çıkartmış. Kumu kaya parçaları ve küçük taşların arasındaki bölgeler tümüyle doluncaya kadar dökmüş. Ve sormuş yeniden:

- “Kavanoz doldu mu?”

- “Hayır dolmadı!” diye bağırmış öğrenciler.

 Yine “Aferin” demiş hoca. Bir sürahi su çıkarıp kavanozun içine dökmeye başlamış. Sormuş:

- “Bu gördüklerinizden nasıl bir ders çıkardınız?” Atılgan bir öğrenci hemen fırlamış:

- “Şu dersi çıkarttık. Günlük iş programınız ne kadar dolu olursa olsun, her zaman yeni işler için zaman bulabilirsiniz.”

- “Hayır” demiş öğretmen. “Çıkartılması gereken asıl ders şu: Eğer büyük taş parçalarını baştan kavanoza koymazsanız daha sonra asla koyamazsınız.

Ve tabii, herkesin kendi kendisine sorması gereken soruyu sormuş:

- “Hayatınızdaki büyük taş parçaları hangileri? Onları ilk iş olarak kavanoza koyuyor musunuz? Yoksa kavanozu kumlarla ve suyla doldurup büyük parçaları dışarıda mı bırakıyorsunuz?”

9. yüzyılın büyük İngiliz ressamlarından William Holman Hunt'ın, bir bahçeyi tasvir eden  bir tablosu Londra Kraliyet Akademisi'nde sergileniyordu.

Hunt'ın; "Kainat ışığı"adını verdiği bu tabloda geceleyin elinde bir fenerle bahçede duran filozof kılıklı bir adam görülüyordu. Adam, serbest kalan eliyle bir kapıyı vuruyor ve içeriden bir cevap bekler gibi görünüyordu. Tabloyu tetkik eden bir sanat eleştirmeni Hunt'a dönerek :

- "Güzel bir tablo doğrusu, ama   manasını bir türlü kavrayamadım." dedi. Adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak mı? Ona kapı kolu takmasını unutmuşsunuz da.." Hunt gülümsedi ve ekledi: 

- "Adam alelade bir kapıya vurmuyor ki..Bu kapı, insan kalbini simgeliyor..  Ancak içerden açılabildiği için dışında kola ihtiyacı yoktur".

Bir gün bir profesör at seyislerine konferans vermek için bir salona gelir ve orada sadece bir seyis görür. Ona, ben şimdi ne yapayım. Bak hiç kimse gelmemiş ben de gideyim mi yoksa anlatacaklarımı sana anlatayım mı diye sorar.

Seyis;

- “Ben anlamam ben sadece bir seyisim ama ben ahıra gitsem ve bütün atların kaçtığını görsem orada sadece bir at olsa bile ben yine de o atı beslerim demiş.”

Bunun üzerine profesör pekala madem böyle, bende sana anlatırım diyerek anlatacaklarının hepsini oradaki seyise anlatmış. Anlattıktan sonra;

- “Nasıl oldu beğendin mi ?” diye sorduğunda.

Seyis

 - “Valla ben bir seyisim pek bir şeyden anlamam ama ben bir ahıra gelsem ve bütün atların kaçtığını görsem ve orada bir at kalsa dahi beslerim ama, elimdeki bütün yemi ona vermem.”

Bir ormanda iki kişi ağaç kesiyormuş. Birinci adam sabahları erkenden kalkıyor, ağaç kesmeye başlıyormuş, bir ağaç devrilirken hemen diğerine geçiyormuş. Gün boyu ne dinleniyor ne öğle yemeği için kendine vakit ayırıyormuş. Aksamları da arkadaşından bir kaç saat sonra ağaç kesmeyi bırakıyormuş.

İkinci adam ise arada bir dinleniyor ve hava kararmaya başladığında eve dönüyormuş. Bir hafta boyunca bu tempoda çalıştıktan sonra ne kadar ağaç kestiklerini saymaya başlamışlar.

Sonuç: İkinci adam çok daha fazla ağaç kesmiş. Birinci adam öfkelenmiş:

- “Bu nasıl olabilir? Ben daha çok çalıştım. Senden daha erken işe başladım, senden daha geç bitirdim. Ama sen daha fazla ağaç kestin. Bu isin sırrı ne?”

İkinci adam yüzünde tebessümle yanıt vermiş:

- “Ortada bir sır yok.. Sen durmaksızın çalışırken, ben arada bir dinlenip baltamı biliyordum. Keskin baltayla, daha az çabayla daha çok ağaç kesilir.”

Adamın biri, ilk defa gittiği bir kasabada şaşkın şaşkın gezindikten sonra yol kenarında duran bir arabanın yanına sokulmuş ve arka koltukta tek başına oturan çocuğa:

- “Buraların yabancısıyım. Parkın hemen yanı başındaki fırını arıyorum. Çok yakın olduğunu söylediler.”

- “Ben de buraya ilk defa geliyorum. Ama sağ tarafa gitmeniz gerekiyor herhalde.”

Adam, çocuğun da yabancı olmasına rağmen bunu nasıl anladığını sormuş ister istemez.

- “Ihlamur çiçeklerinin kokusunu duymuyor musunuz?” diye gülümsemiş. “Kuş cıvıltıları da oradan geliyor zaten.”

- “İyi ama,” demiş adam. “Bunların parktan değil de bir tek ağaçtan gelmediği ne malum?”

- “Tek bir ağaçtan bu kadar yoğun koku gelmez”, diye atılmış çocuk.” Üstelik manolyalar da katılıyor onlara. Hem biraz derin nefes alırsınız, fırından yeni çıkmış ekmeklerin kokusunu da duyarsınız.”

- “Üç yıl önce kaza geçirmiştim. Görmeyi o kadar çok özledim ki... Sizinkiler sağlam, öyle değil mi?”

- “Artık emin değilim. Emin olduğum tek şey, benden daha iyi gördüğün...”

Bir pastanın üç otuz paraya satıldığı günlerde 10 yasında bir çocuk pastaneye girdi. Garson kız hemen koştu.. Çocuk sordu:

- “Çikolatalı pasta kaç para?..”

- “50 cent!..”

Çocuk cebinden çıkardığı bozukları saydı. Bir daha sordu:

- “Peki dondurma ne kadar..”

- “35 cent” dedi garson kız sabırsızlıkla.. 

Dükkanda yığınla müşteri vardı ve kız hepsine tek başına koşuşturuyordu. Bu çocukla daha ne kadar vakit geçirebilirdi ki.. Çocuk parasını bir daha saydı ve

- “Bir dondurma alabilir miyim lütfen” dedi.

Kız dondurmayı getirdi. Fişi tabağın kenarına koydu ve öteki masaya koştu. Çocuk dondurmasını bitirdi. Fişi kasaya ödedi. Garson kız masayı temizlemek üzere geldiğinde, gözleri doldu birden. Masayı sanki akan yaslar temizleyecekti. Bos dondurma tabağının yanında çocuğun bıraktığı 15 centlik bahşiş duruyordu..